Opeens ontploften Twitter en Whatsapp. Er was iets met Nouri. Direct bezorgdheid. Ambulance, helikopter, schermen, reanimatie. Dokter De Winter vocht voor het leven van die kleine. Huilende mensen langs de lijn.

Uren later een enigszins geruststellende verklaring van Ajax. Stabiel, buiten levensgevaar. Het waren ‘slechts’ hartritmestoornissen. Slapend herstellen en daarna geleidelijk optrainen. Meestrijden om het kampioenschap, de wereld laten zien dat hij terug was. Dacht ik.

Appie zal nooit meer dansen. En dat doet zo enorm veel pijn.

Al heel lang zong het rond op De Toekomst. We hebben een nieuwe Cruijff, eindelijk. Het voorbije seizoen de bekendheid bij het grote publiek. Met een schijntrap de tegenstander om laten kukelen, die onnavolgbare assist in Oranje, zijn eerste goal in Ajax 1 na toestemming van voetbalvader Lasse. Uitzonderlijk talent, door z’n geweldig karakter alom geliefkoosd. Een toekomst in de grootste stadions voor Appie in het verschiet.

Het was op 26 oktober, ik weet het nog goed. Tegen Kozakken Boys. Appie eiste iedere bal, dartelde en gaf onmogelijke steekballen. Openingen creëren die helemaal niemand had gezien. Als een dansende ballerina tussen de tegenstanders. Gracieus en ongrijpbaar. Exponent van het nieuwe Ajax: het publiek vermaken én presteren.

Vandaag het nieuws. Als een bom. Blijvende en ernstige schade. We weten allemaal wat dat betekent. Appie zal nooit meer dansen. En dat doet zo enorm veel pijn.