Door Marlon Veldman

Tot voor kort bestond dat kastje vooral uit VHS-banden en een enkel DVD'tje: de wedstrijd van de derde ster. Maar geen beter medicijn dan de videoband Ajax wint de Champions League.

Altijd vroeg ik mij af hoe dat zou voelen: een oogstrelend Ajax in Europa. Finidi die de bal in de winkelhaak jaagt tegen Bayern. Frank de Boer met weer een 18-karaats vrije trap. Of wat te denken van beelden in het centrum van Wenen waar luidruchtige supporters een medesupporter toezingen met ‘hij heeft géén kaartje!’. Ik dacht dat dit iets was van een andere generatie.

Altijd vroeg ik mij af hoe dat zou voelen: een oogstrelend Ajax in Europa.

Sinds mijn veertiende – nu 13 jaar geleden – volgde ik mijn club in de meest uiteenlopende Europese steden. De wedstrijd tijdens zo'n trip: een hinderlijke onderbreking. Europees-uit stond gelijk aan deceptie. Zelfs in het nietige Jablonec bleek een overwinning te veel gevraagd. De appgroep 1 uit 16 die eind 2015 gekscherend ontstond na Celtic uit sprak dan ook boekdelen. Voor het eerst in zestien uitduels op Europese bodem met Ajaxpubliek (ironisch genoeg was Legia tussendoor de enige overwinning op vreemde bodem) wonnen we weer eens. Een pyrrusoverwinning, maar we waren in het uitvak – eigenlijk Ajaxonwaardig – zo blij als een kind.

Afgelopen seizoen volgde tijdens het eerste Europese uitje zowaar de twee-uit-twee. Van een oogstrelend Ajax was allesbehalve sprake, maar toch: in Thessaloniki ontstond een trendbreuk. In Rostov leken we even terug bij af, maar gedurende de Europese roadtrip naar Stockholm bloeide er iets moois. Thuis met veel oogstrelend voetbal, uit vooral met hectische, hachelijke en heroïsche momenten.

Momenten die mij altijd bij zullen blijven. En belangrijker: beelden die mij bij een periodieke woedeaanval kunnen kalmeren. Ook nu. Niet meer vastgelegd op VHS of DVD, maar on demand of in de cloud. Wat dat betreft kan mijn medicijnenkastje weer mee in deze tijd.