De Ajacieden hadden vorig jaar een wedstrijdje of vier nodig om tot drie punten te komen in de Europa League, nu is de ploeg na een speelronde al koploper in groep G en dat met nog drie thuisduels voor de boeg. Dijks stapte in Athene dan ook tevreden van het veld.

“Je hoort wel eens zeggen dat Nederlandse clubs wedstrijden als deze niet kunnen winnen. En Ajax zou geen vechtvoetbal kunnen spelen. Als je ziet wat wij deden... Het voetbal was minder, maar we speelden wel echt als team. We wonnen veel duels, speelden als mannen,” vertelt Dijks aan onder meer Ajax Life.

Er was wel – alweer – een vroege achterstand voor nodig om die vechtersmentaliteit vrij te spelen in het koppie van de Ajacieden. Het is eerder regel dan uitzondering, een vroege achterstand voor Ajax in een Europese wedstrijd. Wat is dat toch iedere keer?

Dijks: “Ik krijg er mijn vinger niet echt achter. Een Europese wedstrijd vergt toch andere dingen, denk ik. Zoals thuis tegen FK Rostov stonden we er vanaf de eerste minuut, maar meestal moeten we ons in de wedstrijd vechten. Ik denk dat er één speler moet opstaan die ons dan meeneemt, alleen hebben we zo'n type niet echt.”

Voor de vele slechte passes in de openingsfase ontbreekt het de linksback aan een verklaring. Een slechte bal kan een keer gebeuren, maar een ingooi betekende zo'n beetje standaard balverlies en passes werden totaal niet in de voeten gespeeld. Als een bal een speler tot op drie meter naderde, was het redelijke poging tot samenspel.

“Ja, mwah... Mmm, ja, nee. Ik weet het niet. Het kan een keer gebeuren, ik heb geen idee,” reageert Dijks, die meer verhalen heeft over de slotfase dan de valse start die zijn ploeg beleefde. “Het werd een beetje hectisch hè. Gele kaarten, rode kaarten. Gelukkig hebben we drie punten! Ik was erg blij met de penalty, natuurlijk, ik stond al high-fives te geven zodra was gefloten voor de overtreding.”

De opgewonden spelers van Panathinaikos stonden in de laatste minuten niet echt open voor goede gesprekken met de gemiddelde Ajacied. “Het helpt niet om tegen ze te zeggen van: effe rustig, wat doe je nou? Er stonden een paar beesten tussen. Er was even een opstootje tussen Davy (Klaassen, red.) en die nummer 11 (Leto, red.). Hij was een beetje bang en ging er wat angstig op af. Ik dacht: Davy, ga nou maar gewoon weg.”