April. Dit wordt een rare maand. Misschien bereikt Ajax de Champions League-finale én verovert het de kampioensschaal, maar club en supporters zullen ook afscheid nemen van niet één maar twee legendarische stadions.

Op 3 april doet Ajax (tegen Panathinaikos) voor het laatst het licht uit in het grote, grauwe Olympisch Stadion van Amsterdam-Zuid, op 28 april gevolgd door de allerlaatste wedstrijd in stadion De Meer. Finale of geen finale, kampioenswedstrijd of geen kampioenswedstrijd; het dubbele afscheid staat vast.

Ik heb er gemengde gevoelens bij. Het afscheid zal me iets doen, dat is wel zeker, maar tegelijkertijd kijk ik enorm uit naar de verhuizing naar de Amsterdam Arena, die vrijwel voltooid op Ajax staat te wachten in Amsterdam-Zuidoost. 

Een paar weken geleden heb ik me aangemeld als figurant voor de openingsceremonie. Voorwaarde: je moet in lente en zomer beschikbaar zijn voor een reeks repetities op doordeweekse dagen. Prima, want ik vreet hoegenaamd niks uit. Als student Culturele Studies aan de UvA heb ik maar zes uurtjes college per week, waarvan twee verplicht. 

Ik besluit dat ik álles vandaag bewust in me op wil nemen.

Beloning voor mijn figurantenrol: een rondleiding door de Arena, nog voor de oplevering, en... op het veld bezig zijn tijdens de opening. Ik kan amper wachten.

Maar goed, dat merk ik de komen weken en maanden allemaal wel. Eerst Panathinaikos. Die Grieken... die zijn toch echt van een ander kaliber dan Real Madrid en Borussia Dortmund? Dit mág niet fout gaan, maar Ajax blijft een wankel geval. De competitie leek beslist na een paar uitglijders van PSV, maar pal voor Panathinaikos is het weer Ajax’ beurt: een ijskoude 2-0 nederlaag bij Roda JC in Kerkrade. PSV profiteert. Het is weer spannend.

Het wordt woensdag 3 april. Ik besluit dat ik álles vandaag bewust in me op wil nemen. De rit met tram 16 naar het Stadionplein. De aanblik van het grauwe, zwartgeblakerde stadion, oprijzend achter de Citroëngarage. Het betonnen trappenhuis naar vak SS. De penetrante urinegeur en de plassen pis. Het ruwe beton van de staantribune. Het oude scorebord met Amstelreclame. De kleur van het gravel op de sintelbaan rond het veld. De aanblik van het veld, staand onder de open hemel.

Nog één keer het vuurwerk. De immense wolk boven het stadion, die van de openingsfase een schimmenspel maakt. Zou daar eigenlijk nog iets van komen, straks in de Arena? 

De wedstrijdspanning wint het van het besef dat ik dit vanavond allemaal voor het laatst zie. De bal rolt. Ajax is op weg naar de finale. Na maanden van escalerend blessureleed opereert Ajax eindelijk weer eens in de (bijna) ideale formatie: Sar, Reiziger, Blind, Frank de Boer, Bogarde. Ronald de Boer, Litmanen, Davids. Finidi, Kluivert, Kanu. Alleen die laatste staat op een positie waar hij eigenlijk niet hoort; verder klopt het allemaal.

We druipen af, te ziek van de uitslag om nog één keer goed naar deze plek te kijken.

Maar de wedstrijd klopt niet. Panathinaikos blijkt een ploeg van gewapend beton, waarop Ajax keer op keer de tanden stukbijt. Ajax lijkt nét dat beetje overtuiging te missen om deze muur te slechten. 

We stevenen af op een intens frustrerende 0-0. Nog vijf minuten, nog vier, nog drie... en dáár zijn plots die counter, de stokkende adem, het diagonale nekschot van de Pool Warzycha en – een seconde vertraagd – het feestgedruis vanuit het groengekleurde uitvak aan de overkant.

Kei- en keihard komt de treffer aan. Doodstil is plotseling het 'Olympisch'. Moet het hier zó eindigen? Is dit een dubbel afscheid, van een legendarisch Europacupstadion én een Europacupdroom? Iedereen weet: in Griekenland wacht de groene gekte en zal het lastig winnen zijn. Panathinaikos zal ook voor eigen publiek schaamteloos afbraakvoetbal spelen, desnoods.

Griekse vuisten gaan de lucht in. Het is klaar, in meer dan één opzicht. We druipen af, te ziek van de uitslag om nog één keer goed naar deze plek te kijken.

Dag Olympisch, denk ik nog even. En daarna: dag Champions League?