De blondste van de twee heet Davy Klaassen. Hij staat tegen de Heemskerkse amateurs in de startopstelling. Leuk, maar het gaat de mensen langs het veld toch vooral om 'dat nieuwe supertalent uit Denemarken'. Daar is al veel over gezegd en geschreven.

Het is op deze zonnige vrijdagavond niet anders. “Dat is er eentje hoor, Chelsea, Manchester City én United wilden hem hebben, maar hij koos voor ons”, vertelt een besnorde man met een Ajaxpet. Oprechte trots klinkt door in zijn stem. Want hij, Viktor Fischer, koos voor Ajax.

Vijf jaar later lijken de rollen omgedraaid.

Davy Klaassen kan weinig fout doen bij het Amsterdamse publiek. De inmiddels Oranje-international is vrijwel ongemerkt de onmiskenbare aanvoerder en publiekslieveling van Ajax geworden. Door zijn slimme en sturende spel, maar ook door zijn werklust en sympathieke voorkomen.

Na elke wedstrijd heeft hij oog voor alles en iedereen en wijst medespelers na afloop op hun verantwoordelijkheden richting fans. Ook grijpt hij een doelpuntenmaker die z'n feestje alleen viert bij zijn oor en wijst hem op de gever van de assist. Treffers vieren we samen. En dan dat blije juichen. Juicht iemand mooier dan Klaassen?

Het is bijna eng hoe perfect Klaassen alles goed doet. Naar verluidt wees de aanvoerder arbiter Kevin Blom tijdens het eerbetoon voor Johan Cruijff op het feit dat hij niet applaudisseerde: “Zou je ook niet eens klappen?”

Het is bijna eng hoe perfect Klaassen alles goed doet.

Die dingen leveren je als vanzelf een heldenstatus op. Maar kijk uit, wordt niet té perfect. Dirk Kuyt werd aanvankelijk ook gewaardeerd om dit soort zaken. Onderhand is heel Nederland, behalve Rotterdam, hem beu. Zelfs Dirk is Dirk inmiddels zat, las ik.

Bij de wat brutalere en altijd goed gebekte Fischer daarentegen lijkt de koek op in Amsterdam. En dat is jammer. Zijn branie is juist mooi, maar de Deen heeft nul krediet meer bij veel fans. Hij krijgt de laatste weken maar weinig minuten om te laten zien wat hij kan. En áls hij dan wordt ingebracht, lukt maar weinig. Niks eigenlijk. Nee, Amin Younes is de nieuwe knuffellinksbuiten.

Het publiek reageert duidelijk teleurgesteld als Younes eraf gaat en Fischer komt. Het is bikkelhard. Als Fischer niet snel genoeg de oplossing naar voren ziet of een bal niet afspeelt, begint het fluiten al. Het zet de aanvaller onder hoogspanning. Na PEC Zwolle-thuis weigert hij het handje van Arek Milik. De frustratie is begrijpelijk, maar niet handig. Het levert hem nóg meer kritiek op.

Hoe anders was dat op die vrijdagavond in 2011.

Ja, de jeugdige Klaassen toverde vlak voor onze neus de 1-3-eindstand op het scorebord. Maar het was toch echt Fischer die voor 'oehs' en 'aahs' zorgde op Sportpark Assumburg. Hoewel hij pas na rust werd ingebracht, liet hij met onbevangen spel heel fraaie dingen zien. “Dit wordt de nieuwe Laudrup,” wist de snordrager naast mij. Afijn, u weet hoe die dingen gaan. Fischer zelf had plezier op het synthetische gras in het anonieme Heemskerk. Mooie en gulle lach. Dollen met maatje Klaassen.

Mij benieuwen welke keuze Fischer komende zomer maakt.