Het begint allemaal al op zaterdagavond. PSV laat in eigen huis twee punten liggen en geeft daarmee een totaal onverwacht maar fijn cadeautje weg. Aan Ajax de eer om het presentje een dag later uit te pakken. Het zorgt bij mij direct voor matchday-kriebels die ik al te lang lang niet meer op deze manier voelde. Wordt dit het kantelpunt in het kampioenschap?

Je merkt het aan de sfeer rond de Arena. Dit treffen tegen NEC heeft plots meer lading. Nu moet het gebeuren. Bij mij spreekt op dat moment het bier en de zon op mijn bol. We gaan winnen. Anderen zijn realistischer en wijzen erop dat het zó gemakkelijk niet zal gaan.

Dat het vertrouwen in een op voorhand goede afloop bij veel mensen laag is, wordt snel duidelijk. Luttele minuten voor de aftrap zijn schrikbarend veel stoeltjes nog onbezet. Men gelooft het wel. Anderen komen te laat. Veel te laat.

De eerste tien minuten moet ik zeker nog een keer of acht opstaan, omdat groepjes fans op hun dooie akkertje nog hun plekje zoeken. Lieve mensen, ik vond het ook fijn op het terras, maar kom gewoon op tijd. Het is nota bene een kwart voor vijf wedstrijd... Een forse vrouw gaat vól op mijn grote teen staan. “Die onderste was van mij,” protesteer ik nog. Ze hoort het niet.

De eerste tien minuten moet ik zeker nog een keer of acht opstaan.

Hetzelfde ritueel herhaalt zich tien minuten voor rust. Velen willen voor de meute naar de wc en onderweg naar een hapje en een drankje. Weer gaat een stoet mensen langs mij heen. De wedstrijd gaat gewoon door, maar een broodje Unox heeft kennelijk meer aantrekkingskracht. Dan ineens een 'oeh' en 'ah' van de tribune. Geen idee wat er gebeurt. Ik kan het niet zien door de mensen voor mij, op weg richting stadionomloop.

Na rust komt Ajax goed uit de startblokken. Eindelijk is er scherpte en een hoger baltempo. Het duurt echter maar een minuut of vijftien. Velen maken het niet mee, want ook na de pauze komen veel bezoekers pas na een minuut of tien weer bij hun plekje aan. Weer trekt een heel leger bier, koffie, popcorn, broodjes kroket en patat aan mij voorbij. Het is wel een goede fitness-oefening: zitten, staan, zitten, staan, zitten, staan.

Vanaf de tachtigste minuut klappen de eerste stadionstoeltjes alweer omhoog. Veel fans vertrekken vast richting station of parkeergarage. Het staat dan 2-2 en het kan toch echt nog alle kanten op. Zij die blijven zitten maken nog wel het inmiddels traditioneel pijnlijke invalbeurtje van Viktor Fischer mee. De Deen mag erin komen voor Younes, omdat de lichtvoetige Duitser aan de oplader moet. De accu is leeg.

Het is een wat zielige vertoning. Fischer heeft nul krediet meer bij veel fans. Hij krijgt de laatste weken maar weinig minuten om te laten zien wat hij kan. En tja, als hij de kans dan krijgt, laat hij simpelweg niks zien. De hoon van de tribunes is hard. Als hij even niet snel genoeg de oplossing naar voren ziet of een bal niet snel genoeg controleert, begint het fluiten al. Zou het ooit nog goed komen?

Na afloop wandel ik langs het terrasje waar de dag zo goed begon. Het staat er nu mistroostig bij. Een stoel ligt op z'n rug. De volle glazen bier zijn weg. Mijn teen doet zeer en de zon is ook allang onder. Een zwijgende massa trekt huiswaarts. Het chagrijn is groot. Ajax heeft het cadeautje van PSV in de vuilcontainer gegooid.