Ik zet mijn lippen aan bierglas nummer zoveel en hoewel de aftrap nog uren weg is, is er nu al geen twijfel meer mogelijk: dit is verreweg de leukste Europese trip die ik met Ajax maakte, tot nu toe.

De stad Dortmund was als de dood voor de komst van vele duizenden Ajaxsupporters, maar heeft iets moedigs verzonnen. Geen barse politie, geen restricties, geen segregatie, maar een zogeheten Fantriff: een ontmoetingszone waar de geelzwarten van 'BVB' en de roodwitten van Ajax samen een biertje kunnen drinken.

En daar staan we dan, in een grote biertent, te ouwehoeren met elkaar én de fans van de tegenpartij. De hele dag zie ik geen enkel incident om me heen. Wat een gezelligheid, wat een sfeer, wat een lekker bier ook. En aan boord van de supportersbus was het ook al zo'n feest. Onvergetelijk, dit. 

Zó gezellig is de Fantriff dat we vergeten nerveus te zijn voor de wedstrijd, terwijl daar toch alle aanleiding toe is. Borussia Dortmund is een beresterke tegenstander, in hun Westfalenstadion kan het 'spoken' en bij Ajax ontbreken naast de vaste geblesseerden ook Jari Litmanen (rugklachten) en Frank de Boer (geschorst).

Bovendien ploetert Ajax. Slechte, winterse resultaten hebben PSV hoop gegeven en pal voor vertrek naar Dortmund was het dan zo ver: op zaterdagavond rolde PSV in eigen huis Roda JC op (3-0) en de volgende dag ging Ajax met 2-1 onderuit bij Vitesse. Ajax was voor het eerst in lange, lange tijd geen koploper meer. 

Maar toch, het wordt tricky. Als Ajax zo doorgaat, gaat het mis.

Goed: de achterstand is maar één puntje en Ajax heeft een wedstrijd minder gespeeld. Maar toch, het wordt tricky. Als Ajax zo doorgaat, gaat het mis. Het gevoel dat de hegemonie barsten begint te vertonen, is een beetje officieel geworden: het is niet meer vanzelfsprekend. 

Toch zegt Louis van Gaal dat hij in Dortmund iets moois verwacht. Door personele problemen gedwongen, gooit hij zijn elftal flink om. Edgar Davids speelt voor de verdediging ('op vier' in Ajaxjargon), Findi George als rechtshalf, Kanu als spits met Patrick Kluivert als 'schaduwspits' achter hem (op de plek van Litmanen). Op de flanken: de jonge Nordin Wooter en de naar voren geschoven Winston Bogarde. 

Trainer Hitzfeld van Borussia moet ook een beetje improviseren. Een beetje. Vedette Andy Möller doet niet mee.

Deze dag wordt steeds gaver. Wat een geweldig stadion en wat staan we fantastisch: niet weggestopt in de nok, maar pal achter het doel, waar het rood-witte blok meer dan de helft van de tribune bedekt. We zijn met duizenden hier, in de kwartfinale van de Champions League, maar ik sta net zo dicht op het veld als drie dagen geleden op Nieuw Monnikenhuize. Kippenvel.

En dan ook nog een vroege Ajaxgoal. Al na acht minuten splijt de geelzwarte defensie open, als Patrick Kluivert aanneemt, kapt en Edgar Davids vrijspeelt. Worstelend met een verdediger schuift hij de bal langs keeper Klos. 

Boem. 0-1. Daar is de mooiste geluidssensatie die er bestaat: dat van een om je heen exploderend uitvak, terwijl – precies op hetzelfde moment – de Duitse orkaan volkomen stil valt.

Het wordt de avond van Edje. We weten helemaal niet dat hij tijdens de training in Dortmund zijn enkel had verzwikt en tot het allerlaatste moment een groot vraagteken was, maar hij speelt. En hoe. Overal is hij, hij wint ál zijn duels, lijkt tien keer per minuut in balbezit te zijn. Al zijn passjes komen aan. 

En wat een wereldelftal toch, die nummer twee van de Nederlandse eredivisie...

Maar alleen Davids eruit lichten, zou de rest tekortdoen, want wat speelt Ajax hier een onwaarschijnlijk goede wedstrijd. Zo goed als in Triëst, tegen Milan. Als in Bernabéu, tegen Real. En dat met een gehavend, omgegooid elftal dat drie dagen eerder verloor in Arnhem.

Het kan met het Duitse bier te maken hebben, maar voor ons gevoel heeft Ajax 100 procent balbezit en creëert de ploeg doorlopend kansjes en kansen. Net als in Madrid, op die legendarische avond in november, begint het Duitse publiek Ajax blijken van waardering te geven. Applausjes. Bewonderend ooohh en aaahh.

Matthias Sammer krijgt zijn tweede gele kaart. Het maakt geen verschil; met elf was Dortmund ook al nergens. Eigenlijk moet Ajax hier gewoon nog een goal maken, maar de ploeg lijkt te kiezen voor het consolideren van de 0-1. 

Of toch niet? Daar steekt Davids het middenveld over en dan beleeft Dortmundveteraan Jürgen Kohler een vervelend gevalletje van déjà vu: het dieptepassje (van Davids), de Nederlandse spits (Kluivert) die – al glijdend – diagonaal de Duitse doelman passeert... het is bijna een kopie van Marco van Bastens doelpunt op die historische avond in Hamburg, 21 juni 1988.

Wat een avond. Wat een dag. En wat een wereldelftal toch, die nummer twee van de Nederlandse eredivisie...