Ik heb het niet gered. Te weinig talent, niet genoeg doorzettingsvermogen, McDonald’s als lievelingseten. En voor de zekerheid zat ik iedere vrijdag en zaterdag tot diep in de nacht en het glaasje in de kroeg.

Jaren later. Ik was inmiddels een volwassen man toen ik samen met een maatje door de gracht van de Arena wandelde. We hadden een zakelijke afspraak. Gedwee liepen we achter de hostess aan. Opeens De Trap, naar het veld. Ik kon het niet laten. Effe kijken.

Halverwege de trap doemden de tribunes op, leeg weliswaar. Maar toch. Een paar treden later stond ik op het heilige gras. Was ik voor even weer dat kleine kereltje. Ik fantaseerde een volgepakt stadion. Joelend. Ik keek rond. Handen in mijn zakken. Bewonderend, geïmponeerd. Kippenvel.

Vijf minuutjes maar, is genoeg. Ik zou het er voor over hebben.

Nu. Nu ben ik een verantwoordelijke vader. Prima inkomen, twee auto’s voor de deur. Meerdere keren per jaar op vakantie. Een berg hippe Nikes in de schoenenmand, dure Diesel-jas aan de kapstok. We hebben alles wat ons hartje begeert. Toch zou ik alle materiële zaken in willen leveren en daardoor opnieuw moeten beginnen.

In ruil voor één keer voetballen in Ajax 1. Spelen voor al die fans, camera’s langs de zijlijn. Het shirt met de rode baan, rugnummer 11. Mijn naam gescandeerd vanaf de tribunes. Natuurlijk álles geven voor de club en de supporters. Vijf minuutjes maar, is genoeg. Ik zou het er voor over hebben.

Ik vraag me af. Zondag, tegen aartsrivaal Feyenoord. Zouden onze jongens beseffen dat de Arena dan vol zit met ventjes en mannen zoals ik? Thuis en in de kroeg nog eens honderdduizenden. Met dezelfde droom.

Zouden ze begrijpen dat ze bevoorrecht zijn?