Het plichtmatig apathisch naar een groen vlak staren, werd eindelijk beloond. Het was weer echt leuk. Verrassende acties. Strijd. Spanning. Een volwaardig potje voetbal, zowaar. Emoties die daarbij horen kwamen weer boven. Wij, op de tribunes, blijken toch geen zombies te zijn. En zij, op het veld, blijkbaar ook niet.

Heerlijk. Twee prachtige goals ook. Die waanzinnige slalom van Younes die hij zeer effectief afmaakt en dat bizarre schot van Bazoer. Die tweede goal kwam na een erg hoopgevende fase. Ajax gaf druk op een wijze die in mijn hoofd helemaal niet meer bestond. Meer iets van vroeger, zulke gretigheid. Het moet Riechedly het zelfvertrouwen hebben gegeven om dat onmogelijke schot doodleuk in de kruising te plaatsen.

Oei, wat schrijf ik nou allemaal? In mijn stukjes is het de laatste tijd een automatisme geworden om me op allerlei lulligheden te focussen. Ik had het bijvoorbeeld graag over dat schot van Dijks ná de wedstrijd gehad.

Wij, op de tribunes, blijken toch geen zombies te zijn.

Eén van die vijftig ballen de tribune in, zou er helemaal nooit komen. Mitchell schoot het ding namelijk in de gracht voor de F-side. Maar daar ga ik het dus niet over hebben. Geen kwaad woord. Zeker niet over Dijks. Hij is juist de Ajacied waar ik dit seizoen het meest van ben gaan houden.

Misschien is het omdat ik vroeger meestal ook back stond en er geen reet van kon. Mitchell is dé hoop voor deze doelgroep. Voor een back die er ogenschijnlijk geen reet van kan, is hij namelijk belachelijk goed. Hij blijft me verwonderen.

Heeft hij een magneet die ervoor zorgt dat bij elke kluts de bal weer bij hem belandt? Is hij eigenlijk een zenmeester die de bal op wilskracht kan sturen? Wat het ook is, hij moet het vooral blijven doen. Ook deze wedstrijd heb ik van zijn 'hotseknotstrucs' en van zijn effectiviteit genoten.

Winnen van Feyenoord, in een leuke wedstrijd. Wie weet is het precies wat deze ploeg nodig heeft. Ik kan het in ieder geval goed gebruiken. We leven nog! Fijn.