Als de watervlugge Deen de bal na enkele minuten krijgt toegespeeld, acteert hij alsof hij zwaar in de rug wordt gelopen. Geagiteerd en met veel misbaar gaat de intuïtieve dribbelkoning tegen het Arena-gras. In de snelheid ziet het acteerwerk er prima uit. Zijn directe tegenstander krijgt zwaar onterecht, maar direct de gele kaart voorgeschoteld.

En dat is niet leuk als je nog zeker 85 minuten tegen Grønkjær moet spelen. Terwijl de Deense publiekslieveling opkrabbelt, kijkt hij ons aan. Een ondeugend glimlachje, even een tongetje, een duimpje én een knipoog. Opzet geslaagd, zijn directe tegenstander kan zich helemaal niks meer permitteren. Het wordt een leuke middag.

We tikten elkaar opgewonden aan: “Gast, zag je dat?! Hij keek ons dus gewoon aan hè?!”

Ik heb doorgaans een bloedhekel aan spelers die schwalbes maken, maar op één of andere manier hebben mijn vrienden en ik het nog altijd over dit moment. Grønkjær speelde met het publiek, keek ons aan, wist dat wij ook wel doorhadden dat hij zojuist de scheidsrechter bedonderd had. Let wel, we waren pas een jaar of twintig en we vonden het een geweldige actie. Hij gaf ons een knipoog en betrok ons in zijn wedstrijd. Wat een held! We tikten elkaar opgewonden aan: “Gast, zag je dat?! Hij keek ons dus gewoon aan hè?!”

De Deense wervelwind kwam in het tweede jaar van Morten Olsen naar Amsterdam en was in alles een Ajacied voor wie ik naar het stadion ging. Volstrekt onberekenbaar in zijn acties. Hij dreef zijn directe tegenstanders tot wanhoop en overtredingen. Moedeloos moeten ze er soms van zijn geworden als hij ze weer op onnavolgbare wijze z’n hielen liet zien. Misschien bang zelfs als hij weer met grote en snelle stappen op ze afkwam. Hij passeerde z’n mannetje net zo makkelijk links als rechts. Speelde ze dronken, laveloos zelfs. Hij kon vanuit vrijwel elke positie kiezelhard op doel beuken en had een fijne afgemeten voorzet. En je kon hem zowel op de linker- als op de rechtervleugel kwijt. Altijd handig.

De Deense wervelwind was in alles een Ajacied waarvoor ik naar het stadion ging. 

Grønkjær speelde maar tweeënhalf seizoen bij Ajax. Er was blessureleed in zijn tweede jaar, dat toch al niet het meest succesvolle jaar was in de clubgeschiedenis. Zo was de vleugelspeler erbij toen binnen de lijnen het honderdjarig bestaan van de club werd ‘gevierd’ met bedroevend spel en een 0-1-nederlaag tegen FC Twente.

Na zijn blessure laat hij bij vlagen weer de brutaliteit zien die we kenden vanuit zijn debuutjaar. De machine gaat langzaam draaien en die impuls heeft het modderende elftal hard nodig. Ook in het derde jaar zijn er kwetsuren. Z’n vertrek halverwege dat seizoen is voor mij nog altijd omgeven met raadsels. Moest hij weg, wilde hij weg? Ik weet het nog steeds niet.

Ik maak het vast allemaal te groot hoor. Kan best. Misschien wil ik me dingen mooier herinneren dan ze waren. Kan ook allemaal best. En toch. Als ik met vrienden discussieer over spelers van weleer en wat we momenteel missen, dan komen we regelmatig weer uit bij Grønkjær. De atletische speler vol flair, die een heel stadion met één actie op de banken kreeg.

Man, wat zou het huidige elftal - én het in slaap gesukkelde publiek in de Arena - dáármee geholpen zijn. En iedere keer gaat het ook weer over dat moment langs de lijn.

Over het knipoogje van Grønkjær.