Op mijn vak aan de Noordzijde waren wat losse kaartjes verkocht. Daar is niets mis mee, maar dat valt altijd wel op. Je ziet dan heel neutraal geklede of juist enorm rood-wit uitgedoste supporters een beetje zoeken. Naar hun stoeltje. Naar de plek waar ze een biertje of een broodje kroket kunnen halen. Wat onwennig peilen ze hun medesupporters, en of hun plek wel is zoals ze hadden verwacht, met het uitzicht op het veld en zo.

En vaak stralen deze parttime-tribunemensen iets uit. Ze lijken er heel veel zin in te hebben. Ajax. In de Arena. Gaaf! Alles wat ze zien, is vooral bekend van tv en nu zijn ze er zelf bij. Een machtig mooi moment, bekend van alle eerste keren 'iets' doen. Vul zelf maar in. U weet wel.

Op mijn rij keek een jongen met grote, verwachtingsvolle ogen naar het veld, de warming-up en de Ajaxsupporters om zich heen. Een toerist, zo merkte ik wat later. “Effe omruilen, makker, dan kan ik met mijn maat ouwehoeren,” zei de man naast de toerist. Zijn armbewegingen maakte een soort wisselgebaar. De toerist keek eerst verbaasd, en antwoordde vervolgens in het Engels dat-ie het begreep.

De spelers betraden het veld, sommigen gingen staan en klappen, anderen waren nog bezig met biertjes, chips en stiekem roken. Een reguliere zondag in de Arena. Niet voor de toerist. Naarmate de wedstrijd vorderde, keek hij steeds verbaasder. Verwonderd. Hè? Wat gebeurt hier?! Of beter gezegd: wat gebeurt hier niet? Bij iedere goede actie van de Ajacieden klapte hij zijn handen stuk. De toerist vond dat hij mooie dingen zag. De man had oog voor goede verdedigende acties van Ajaxspelers, mooie passeerbewegingen...

'Effe omruilen, makker, dan kan ik met mijn maat ouwehoeren'

De toerist zag er mediterraan uit, misschien Noord-Afrikaans. In ieder geval uit een land waar passie van de tribunes kan stromen. Zo'n land en competitie waar iedere vliegende tackle met hartstocht vanaf de tribunes wordt ondersteund en er niet zoiets bestaat als een lelijke overwinning. De toerist – een voetballiefhebber, zoveel is zeker – was hier, deze zondag, totaal ontheemd. En een beetje teleurgesteld. Niet eens in Ajax. Hij bleef klappen.

Een paar rijen voor de toerist zit een groepje Amsterdamse jongens. Gasten met veel humor, echte vriendschap; ze gaan al jaren samen naar Ajax. Toffe Ajacieden. En tijdens de wedstrijd hebben ze hun gewoontes.  Biertjes halen; om beurten. Lachen, ouwehoeren, grappen maken.  Ze roepen naar supporters die ze kennen, vaak helemaal op een ander vak. Zwaaien, springen. Foto's maken. En weer lachen. En oh ja, soms kijken ze naar het veld.

De toerist ziet het aan met grote ogen. Dit had hij niet verwacht. Kort klinkt er een zacht liedje vanuit Vak410. Het sterft weg. De toerist had even hoop, maar dat vervliegt al snel.

Even terug in de tijd. Naar het oude Ajaxstadion De Meer. Een vergelijkbare situatie. Twee rugzak-Italianen vroegen aan mij in halfbakken Engels: “Is dit het trainingscomplex? Waar speelt Ajax zijn echte wedstrijden?” Ik zei dat ze bij de kassa een kaartje konden kopen en van de wedstrijd konden genieten. Veel plezier. In hun ogen was totale ongeloof te lezen. Ze kenden Ajax van televisie, van stampvolle tribunes in het Olympisch stadion. Op het staanvak aan de Stadszijde zag ik hen weer. Ajax rolde de tegenstander op, de Italianen waren door het dolle heen.

Toch is het deze reguliere Ajaxzondag anders dan toen. Op welke manier weet ik niet.  Drukwerk zong dit liedje eens, op de tribunes is het soms nog te horen:

Hé Amsterdam, ze zeggen dat je bent veranderd
Hé Amsterdam, je kunt geen goed meer doen
Maar wie dat zegt, die is geen Amsterdammer
Want Amsterdam, je bent nog net als toen

Dat laatste is voor mij een beetje de vraag.