Misschien denk je dan: wat gebeurt hier zeg? Spanning voor zo'n klassieker doet rare dingen met mensen... Of je zegt hardop: “Hallo gast, leuk dat je hobby’s hebt, maar doe dat effe lekker thuis, in je eigen kelder of zo.”

Vervolgens pakt-ie een touw en gaat daarmee aan de slag, met de opblaaspop. Ook dan is er een moment dat je kunt zeggen: “Man, ook dat doe je niet in een stadion. Kappen nu! We willen hier een wedstrijd zien, geen rare fetisjshow met rubberen poppen en touwtjes!”

Maar dat gebeurde niet. Althans, dat denk ik niet. De jongens en meisjes eromheen vonden het grappig, keken weg of dachten: als ik iets zeg, heb ik straks een stomp te pakken.

En dat is het wrange van de incidenten van de afgelopen tijd in de verschillende stadions: een deel van de mensen op de tribune vindt het allemaal maar gewoon. Of durft er niks van te zeggen. Alsof er andere wetten in een stadion gelden. Of geen wetten.

De voetbalzondag is voor sommigen een soort uitlaatklep. In Brabant hebben ze daarvoor carnaval: om je volledig onherkenbaar te maken, je infuus met alcohol te vullen en alles te doen wat God op normale dagen verbiedt. En de frustraties van een heel jaar af te reageren in een clownspak.

In Amsterdam heb je geen carnaval. Gelukkig niet, vind ik. In mijn geboortestad reageer je je ook af, natuurlijk. Maar anders. Amsterdam is humor. Amsterdammers zijn net zo goed kritisch en recht voor hun raap. Al eeuwen is de stad creatief. En dat waren Ajaxsupporters vaak ook. Ik ga niet zeggen dat het lieverdjes waren. Maar er werd vroeger wel veel meer gelachen. Ook op de tribunes.

De jongen die vandaag wordt voorgeleid, komt uit Wageningen. Dus. Wat hadden we kunnen verwachten aan Amsterdamse humor?

Humor, creativiteit, honderd procent achter je club staan; dát doen we hier.

Kenneth Vermeer verdient respect omdat hij een kind is van onze jeugdopleiding. Dat is mijn mening. Schitterend hoe Juan Mata bij Chelsea een klaterend applaus krijgt na zijn wissel door Louis van Gaal. Ja, hij speelt voor de concurrent Manchester United. Maar meer dan dat is Mata een speler die bloed, zweet en tranen heeft gelaten voor de Londense club. Er zit slechts een Noordzee tussen Amsterdam en Londen. Maar de beleving in beide steden is net zo verschillend als Venus en Mars.

Als je de overstap van Kenneth niet waardeert, kun je ook een ander spandoek maken. Met Amsterdamse humor en creativiteit. En niet per se kwetsend. De mannen van Vak410 kunnen schitterende dingen maken. Ze zijn goed met teksten - behalve dan deze zondag tijdens de klassieker. Maak 'het melkmeisje' van Vermeer ongeveer na, laat Kenneth dat meisje zijn (met baard) en zet hem/haar in een Feyenoordjurkje. ‘Ken Echt Nie Vermeer’, eronder. Klaar. Dan is de basis humor en niet de harde tegenstelling. De mannen van Vak410 kunnen dat - en nog veel beter.

Terug naar de mensen op het bewuste vak en de onderlinge controle. Een voorval – waar niet al te veel aandacht voor was – laat zien hoe het ook kan. Er blijkt een soort ongeschreven wet op het vak dat je geen vuurwerk naar beneden gooit. Naar je medesupporters. Logisch, maar niet voor iedereen. En dan is het goed te zien dat er jongens onderling in actie kwamen toen dat wél gebeurde. De vuurwerkgooier werd meteen weggehaald en hoeft niet meer terug te komen. Dat doen we hier niet.

“Dat doen we hier niet.” Ik zou het te gek vinden voor de hele Ajax-aanhang als dat weer hardop gezegd kan worden in het stadion. Humor, creativiteit, honderd procent achter je club staan; dát doen we hier. En iedereen die het nodig vindt totaal belachelijk gedrag te vertonen, bijvoorbeeld met een opblaaspop en een touwtje of met schandelijke spandoeken of spreekkoren, krijgt dat meteen te horen.