2016 is werkelijk aan mij voorbij geschoten en de toffe, verdrietige, spectaculaire en zorgelijke Ajaxmomenten zijn talrijk. Hoe pik je daar één moment uit? Waar begin je? Ondoenlijk.

Denkend aan afgelopen jaar zie ik - ja sorry - direct Frank de Boer met een van pijn vertrokken gezicht in de spelersbus in Doetinchem. Hij vertrekt bij Ajax en verspeelt in de laatste speelronde een zeker lijkend kampioenschap. De beelden van de sympatieke coach doen elke Ajacied pijn. Z’n ploeg geeft hem niet het afscheid dat hij verdient en ene Bryan Smeets plaatst de bal achter doelman Jasp…. er…. Cil…lle….. snfff….

(…)

Sorry, ben ik weer. M’n toetsenbord stroomde over en ik zat tot m’n knieën in mijn eigen tranen. Moest even dweilen. De Graafschap-uit blijft een open wond, maar hoort wel in een 2016-overzicht thuis. Een ander veel verdrietiger moment laat zich raden: het wegvallen van de grootste Ajacied ooit, Johan Cruijff. 

Ik beschreef eerder al eens hoe daar thuis op werd gereageerd:

“Gaat het daar nou alwéér over…?” Er klinkt licht chagrijn door in de stem van dochter Emma. Op tv wordt vlak na Johans dood alweer druk gediscussieerd over nummer 14. De twaalfjarige puber naast mij heeft duidelijk niet veel op met al dat gebabbel over Cruijff, door in haar ogen oude mannen. Logisch.

Ook ik raak inmiddels wel klaar met de vele gesprekken en meningen over Cruijff op televisie. Heb iedereen er nu wel over gehoord, uitzonderingen daargelaten. Veel liever kijk ik naar de bewegende beelden van Johan de Voetballer. Liefst met het originele commentaar uit die tijd. Dat is mooi.

Mijn dochter weet natuurlijk ook helemaal niet wie Cruijff precies was.

Zoveel mooier ook dan dat ellenlange geneuzel aan al die televisievoetbaltafels. Ik kijk vooral graag naar bewegend beeld met de stem van de toenmalige commentatoren die live zagen wat er gebeurde en daar verslag van mochten doen. In die verslaglegging hoor je soms de oprechte verbazing over zoveel prachtigs doorklinken.

Mijn dochter weet natuurlijk ook helemaal niet wie Cruijff precies was. En al dat gezwets op televisie over de man zegt haar simpelweg niks. Kijk, ze dreunt zo de namen van de huidige Ajaxselectie op en kent de grote helden van nu, zoals Zlatan, Suarez, Messi en Ronaldo. Van Cruijff 'heeft ze wel eens gehoord', maar verder…

Als ik haar uitleg dat Cruijff de beste voetballer is die Nederland ooit heeft gekend, knikt ze minzaam. “Johan Cruijff was vroeger voor veel mensen wat Lionel Messi nu voor veel mensen is,” probeer ik dingen te verduidelijken. Die vergelijking wordt niet direct aangenomen: “Nou, dan was hij wel héél goed hoor pap,” countert ze met een opgetrokken wenkbrauw.

Hier mist duidelijk iets aan de opvoeding. Op internet snor ik prachtige beelden op van de voetballer Cruijff. Alle bekende momenten komen voorbij. We gaan van zwart-wit naar kleur. Mijn dochter ziet veel beelden voor het eerst, net zoals de verslaggevers van toen. Dezelfde verwondering is nu bij dochterlief hoorbaar: “Wat was hij snel...,” murmelt ze zachtjes. Verder is ze stil en kijkt.

Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. En beelden gaan niet verloren.

Laat ik positief eindigen. De tweede helft van 2016 is voor mij vooral een periode waarin Ajax weer langzaam écht leuk werd. Lichtpuntjes in overvloed. Frank de Boer blijft voor mij een absolute held, maar de weg die Peter Bosz is ingeslagen met Ajax zorgt weer voor vermaak op de tribunes. Dat alleen al is pure winst.

Hopelijk plukken we daar als Ajacieden in 2017 de vruchten van.