Redelijk veel Ajacieden dachten er kennelijk ook zo over, want de Arena was aardig goed gevuld. Ook de vaders die met hun van enthousiasme bevende kinderen naar het grote Ajax gingen kijken, waren tamelijk massaal van de partij. Net als tegen Vitesse was het Amsterdamse begin van het duel met Heracles hoopgevend. Sinkgraven en Bazoer strooiden met passjes en Flederus, de Almelose linksback, zag meer dan eens de hielen van El Ghazi.

Toch werd het Ajax-spel van aardig tot stroperig, pover en uiteindelijk beschamend. De finesse ontbrak. Om mij heen hoorde ik mensen klagen over de inzet die de Ajacieden op het veld aan de dag legden. Ik ben het daar niet mee eens. Ik geloof niet dat een elftal een wedstrijd ‘laat lopen’ en al helemaal niet thuis; in de eigen Arena met een vinger op de kampioensschaal. De scherpte is een ander verhaal. Uit eigen ervaring weet ik dat het in sport voorkomt dat je je volledig inzet, maar het toch net niet gaat zoals jij wilt. In het voetbal is dat de bal die net niet strak en hard genoeg in de voeten wordt gespeeld.

Terwijl ik dit overpeins, worden mijn gedachten bevestigd als Milik een puntgave voorzet over de zijlijn bij de cornervlag weet te krijgen in plaats van op doel. Niet voor het eerst begint een aanzienlijk deel van de Ajacieden in de Arena te fluiten. Eerlijk is eerlijk: het missen van deze kans was best beschamend, Arek.

Naarmate de rust dichterbij komt, lijkt de Amsterdamse overtuiging met de minuut af te nemen. Creëerden de Ajacieden in het eerste kwartier nog een aantal aardige kansen en mogelijkheden, het laatste kwartier voor de pauze was eigenlijk niet om aan te gluren.

De ergernis wist ik in de pauze te camoufleren met het enige goede van de avond: een plastic beker pils.

De ergernis vanwege het erbarmelijke, oeverloze gebrei wist ik in de pauze te camoufleren met het enige goede van de avond: een ouderwetse plastic beker pils. Aan het aantal lege stoeltjes om mij heen te merken, dachten er meer mensen zo over. De stemming was voelbaar: laten we hopen dat Ajax in de tweede helft wel meevalt. Die hoop bleek ongegrond.

Eerlijk gezegd heb ik zelf weinig meer meegekregen van het spel na rust. Het radiootje van de Ajax Foundation waarmee ik in vak 016 naar Ajax Radio kan luisteren, weigerde nog langer de stemmen van de heren commentatoren op mij over te brengen. Een netwerkstoring was daarvan de oorzaak. Beschamend.

Ik had geen idee wat er op het veld gebeurde. Ik concentreerde mij daarom op de tribunes. Misschien is het omdat het mij meer opviel dan wanneer ik naar de wedstrijd had kunnen luisteren, maar meer dan de helft van de tijd werd er door de Ajacieden gefloten.

Aan het geluid te horen dat een opgefokte man met een hartslag van boven de 200 een paar meter achter mij produceerde, was de scheids daarvan de oorzaak, maar ook de schandalige overtredingen van de Heraclieden en het ‘klote-voetbal’ van de Ajacieden. Beschamend.

Ik heb mij een kwartier afgevraagd wanneer de stoppen bij meneer zouden doorslaan en zijn hart om kunstmatige beademing zou gaan schreeuwen. Hij heeft het einde van de wedstrijd gehaald, maar vraag niet hoe. Net als de gefrustreerde man achter mij, was ook ik toen in alle staten. De trouwe Ajacieden in de Arena waren weer eens teleurgesteld.

Wat was plan A dan, Frank? Was er wel een plan? 

Een dag later sloeg ik mijn beeldscherm bijna aan diggelen toen ik het interview van Frank de Boer met Ajax TV zag. Hij verkondigde dat het aan de inzet niet had gelegen – daar kon ik nog wel in mee – en dat hij zichzelf, de staf en het elftal aanrekende dat plan B of C niet in werking was gesteld.

Wat was plan A dan, Frank? Was er wel een plan? Op mij kwam het meer over alsof Ajax er tot de zestien van Heracles aardig in slaagde combinatievoetbal te spelen, waarna de besluiteloosheid toenam en een blik breedteballen open werd getrokken. De Boer ging (vrij vertaald) door, stellende dat de Almelose muur met opportunisme geslecht had moeten worden.

Het woord opportunisme hangt mij langzaam maar zeker de keel uit. De Boer gebruikt het tegenwoordig bij elke wedstrijd waarin het resultaat en het spel met geen fatsoen meer Ajaxwaardig te noemen is. Dat is vandaag de dag nogal vaak zo. Beschamend. Frank, geef ons Ajax terug!