Volgens Dijkshoorn is de ondergang van Ajax zichtbaar als je op de details let. Hij is nog best enthousiast over de kinderen die meelopen bij de opkomst van de Ajacieden, met brilletje en al. “Goed pr-werk.”

Hij noemt de mascotte Lucky (Dijkshoorn ziet in de lynx een leeuwtje, maar dat is hem niet aan te rekenen) en “daar gingen veel dingen tegelijk mis. Ajax hoort geen mascotte te hebben. Dat is modern feesten- en partijengedoe uit de provincie.”

Ik voel mij geroepen daar iets over te zeggen. Omdat ik nog net een staartje stadion De Meer heb meegemaakt, als medewerker van de club. In een tijd dat er tien man personeel zat (onder wie één telefonist) en er een honkbalknuppel lag onder balie, voor lastige mensen. Het stadion was voor publiek grotendeels een gesloten bastion. Maar Ajax had wél net de wereldbeker gewonnen in Tokio, na de Europese finale in Wenen. Iedere ochtend als ik over de Middenweg naar het stadion reed, kon ik mijn geluk niet op. Mijn club, mijn ideaal.

Ik ben dus mede schuldig. Als mijn dochter ooit vraagt wat ik eraan heb gedaan om die mascotte te voorkomen, moet ik het antwoord schuldig blijven.

Dijkshoorns Ajax is dat van de jaren zeventig. Als je het waagde op een toetertje te blazen, was de kans groot dat je in de sloot eindigde. Patat eet je met je handen. “We zijn hier in Amsterdam, pik."

Iedere ochtend als ik over de Middenweg naar het stadion reed, kon ik mijn geluk niet op.

Mijn Ajax komt uit de jaren tachtig en negentig en was niet veel anders. No future, maar wel het mooiste tenue en voetbal van de wereld. Diemenzijde en vooral vak F was voor de  ‘coole motherfuckers’. Bier, patat en voetbal. Door het NATO-prikkeldraad op de hekken en de wietwalmen zag je amper wat, maar op de steeds betere grasmat was het voetbal van Ajax soms buitenaards. Sjaak Wolfs deed nog mee met de rondo tijdens de warming-up.

Ik weet het, mijn beelden van Ajax en mijn voetbalbeleving (en die van Nico Dijkshoorn) zijn zwaar geromantiseerd. Toch word je 'fan' of 'supporter' op basis van romantiek. Het gevoel dat je er echt bij wilt horen, komt niet voort uit randverschijnselen. Een Ajacied, een bal en een passeerbeweging zijn genoeg.

De successen van Ajax maakten van de club in de jaren negentig een landelijk fenomeen.   Er was geld – ik kon in dienst komen – er kwam een fonkelnieuw stadion. En de eerste mascotte was geboren. Champy, toen nog.

De focus verlegde zich naar service. Publiek werd 'doelgroepen', in een rookvrije Arena. Nooit meer de kreet “officieel programma!” En ik deed mee. Allemaal goedbedoeld - maar toch de verkeerde afslag, denk ik nu. Het voetbal, de kern, de Ajacieden, de bal, de passeerbeweging; het werd onterecht als iets vanzelfsprekends ervaren.

Totdat we door al het gelul over clubstructuur, marketing, technische driehoeken en technische harten, over AFC of NV, niet meer zagen waar we echt voor gingen. Voor Ajax. Uit Amsterdam.

PS: lees de column van Nico Dijkshoorn. Ik raad 'm hierbij aan. Helaas achter een betaalmuur.