De trainer houdt hoop. Dat moet ook wel. Hij stipte aan dat Ajax zich – meteen na zijn komst – uit het niks terugvocht in de kampioensrace. Daar had niemand vooraf op durven hopen. Precies dit moet na de verloren klassieker ‘gewoon’ opnieuw gebeuren. Zelf alles winnen en dan maar zien wat het aan het eind van de rit oplevert. Ajax moet weer in opstand komen. Ofwel te hoop lopen, zoals het gezegde luidt.

Zelf geloof ik best dat Feyenoord nog een keer of zelfs vaker punten morst. Ik geloof echter totaal niet dat Ajax al zijn resterende wedstrijden wint. Het verschil is zes punten. Onoverbrugbaar gezien de programma’s. Maar toch, hoop is een gekke emotie.

Natuurlijk, alle hoop op de titel lijkt wel vervlogen, maar toch... Ons doelsaldo is beter. En wát als Ajax wint in Deventer en Sparta een paar uurtjes later iets bijzonders doet in De Kuip...? Voor ik het weet, mijmer ik toch weer over de volgende speelronde. IJverig creëer ik voor mezelf gunstige wat als-scenario’s.

Jaaaa hoor, daar is dan toch de hoop weer. Prfffff!!! Wat doe ik mezelf aan? Ja, er zijn gekkere dingen gebeurd in voetballand, maar wat loop ik nou weer stom positief te doen? Hoop is immers vaak uitgestelde teleurstelling. Zeker als het om Ajax gaat. Dat moet ik inmiddels toch wel weten?

Er heerst al maanden onduidelijkheid bij Ajax. De resultaten onder Heitinga verbloemen best wat chagrijn, maar onder de motorkap is er nog superveel werk aan de winkel. En ik maar dom hopen dat we er na komende speelronde misssschieeeeeeen weer in geloven. Daar is een spreekwoord voor: wie alleen op hoop leeft, sterft van de honger.

Als Ajaxsupporter zweven we deze dagen hoe dan ook tussen hoop en vrees. Maar zolang er leven is, is er hoop.

Laten we als Ajax überhaupt eerst maar eens proberen te winnen van Kowet. Dat is gezien het recente verleden al een enorme uitdaging. Het sprankje hoop van hierboven smaakt al rap weer bitter. Het kan snel gaan. En zo gaat het de hele tijd in mijn bovenkamer.

Van hoop razendsnel terug naar vrees. Niet alleen voor de afloop van dit seizoen, want hoe vergaat het Ajax de komende jaren? Hoeveel magere seizoenen volgen er? Wie worden de nieuwe voetbaltechnische beleidsbepalers bij Ajax? Hoe kijkt de club naar de eigen opleiding? Welke goede spelers raakt Ajax kwijt? Met welke miskopen blijft het zitten? Wie is volgend seizoen de trainer? En wat gaat onze club doen op de transfermarkt?

Ajax komt altijd weer bovendrijven, maar de opgestapelde ellende en de foute keuzes van de laatste anderhalf jaar etteren echt nog wel even na. En toch is daar – alsof er niks aan de hand is – weer die gedachte: wat nou toch als we zondag winnen en Feyenoord een misstap maakt tegen de stadsgenoot? Dan kan het toch nog? Gekmakend!

Hoop doet leven, hoor ik veelvuldig. Hoop is echter ook vaak ijdel. En er is ook nog zoiets als valse hoop. Wat doet hoop eigenlijk met je? Op een website vol moeilijke psychologie lees ik dat ‘hoop ons letterlijk openbreekt’. Hoop is zelfs een emotie. Eentje die – let op – ‘de oogkleppen van angst en wanhoop verwijdert en ons in staat stelt onze toekomstdromen de vrije loop te laten’.

Ja, nou, jeetje. Ik heb het niet bedacht, hè? Als Ajaxsupporter zweven we deze dagen hoe dan ook tussen hoop en vrees. Maar zolang er leven is, is er hoop. Zeggen ze.

Op hoop van zegen naar Deventer dan maar. En hup, Sparta.