Midden jaren negentig ben ik nog trouw abonnee van Voetbal International. Bedankt nog, mam en pap! Ik lees vooral de Ajaxverhalen. In de rest ben ik dan al niet echt geïnteresseerd. Zoals iedere jonge Ajaxfan heb ook ik mijn favoriete spelers. In die tijd is Martijn Reuser een van hen.

Reuser is niet alleen favoriet bij mij, maar ook bij veel meiden in mijn klas. De jonge Ajacied is dan al regelmatig als poster te vinden in typische jaren negentigblaadjes als de Hitkrant of de Breakout. Ik beoordeel hem dan uiteraard niet om zijn looks, maar om zijn spel. Scorend. Brutaal. Lefgozer. Grote bek. Eigen jeugd. Mokums gogme.

Spelers uit de eigen opleiding hebben dan al een streepje voor. Ik ben in die tijd ook gek van Patrick Kluivert, Nordin Wooter en Kiki Musampa. Maar op een of andere manier heeft Reuser iets speciaals. Alsof Ajax met dikke stift op zijn voorhoofd staat geschreven. Het shirt staat hem goed. Ik vind dat hij meer moet spelen. Ik besluit de grote Van Gaal dat te vertellen.

Maar ja, hoe dan? Ik bedenk me dat Van Gaal vast Voetbal International leest. Natuurlijk! Het blad heeft dan nog de rubriek ‘brieven van lezers’. Nou, ik ben lezer en dus pak ik pen en papier. Een handgeschreven brief gaat in een envelop richting de redactie in Gouda. E-mailen is in die tijd nog geen optie.

De eerstvolgende VI ploft al snel erna op de deurmat van mijn ouderlijke huis. Ongeduldig blader ik naar pagina 48. Zou mijn brief zijn geplaatst? Haha, ja! Het is ook nog zo! Mijn brief met de kop ‘LEFGOZER’ staat keurig netjes afgedrukt met mijn naam eronder. Geen dank, Martijn! Trots laat ik het aan mijn ouders zien.

Seizoen 1995/1996 is dan al een poosje onderweg. Ajax heeft Grêmio al verslagen. Reuser maakt de verlenging als invaller mee, maar hoeft in Japan uiteindelijk geen strafschop te nemen. De foto waarop Edgar Davids de wereldbeker kust, kennen we allemaal. Reuser staat ook op die plaat, de trofee vol ongeloof bewonderend.

Ik vind dat Reuser vaker moet spelen. Ik besluit de grote Van Gaal dat te vertellen.

Reuser valt bijna elke wedstrijd in. Vrijwel altijd voor Jari Litmanen. Soms een helftje, soms maar tien minuutjes. Zijn doelpuntjes pakt hij sowieso mee. Het jaar ervoor wilde hij al meer spelen, maar Van Gaal dwong hem eerst zijn studie af te maken. Nu zou het ook zijn jaar worden. Geen school meer, maar voetbal.

En mijn brief helpt vast ook. Dat weet ik dan zeker. Van Gaal geeft hem inderdaad vaker en vaker speelminuten. Een potentiële publiekslieveling is goed onderweg. Zijn enthousiasme binnen de lijnen is aanstekelijk. Niet alleen als nummer tien, maar zelfs ook als linksbuiten, als het zo uitkomt.

Als Marc Overmars tegen De Graafschap zwaar geblesseerd raakt, is het niet zo gek dat Reuser door Van Gaal als natuurlijke opvolger naar voren wordt geschoven. Eindelijk wordt hij basisspeler. Dat weet ik dan zeker. Vier dagen na de kwetsuur van Overmars, staat hij tegen NEC met rugnummer elf in de basis.

We weten allemaal wat er dan gebeurt. In al zijn bewijsdrift loopt hij door op een bal die hij nooit meer kan halen. NEC-doelman Wilfried Brookhuis duikt bovenop het leerwerk. En op het uitgestoken been van Reuser. Een botsing. Geschreeuw. Handje in de lucht. De bezorgde blik bij Van Gaal. Dubbele beenbreuk. Voetbaljaar verbrijzeld. Zijn échte doorbraak bij Ajax ook.

Ik heb de noodlottige beelden nooit willen terugzien. Heel soms komen ze nog eens ergens voorbij. Altijd kijk ik weg. Na zijn revalidatie lukt het Reuser uiteindelijk niet om zijn belofte in te lossen. Ik baal daar enorm van. Hij vertrekt naar Vitesse en ik raak hem vervolgens uit het oog als hij neerstrijkt bij Ipswich Town.

Nu is hij na 23 jaar terug in Amsterdam. Ajax maakte maandag bekend dat de inmiddels 48-jarige Reuser neerstrijkt op het oude nest. Als trainer van de onder 17. Hij wil de jeugd van nu tot bloei laten komen, zo vertelt hij. Dat vind ik prachtig.

En ik hoefde er niet eens een brief voor te schrijven!

Aanbevolen

Terugkerende Reuser wil Ajaxtalenten tot bloei laten komen