Ik zie Dusan Tadic als een van de beste aankopen die onze club ooit deed. Hij staat ook zeker in mijn toptien favoriete Ajacieden die ik als supporter meemaakte. Toch boeit het mij niet bijster veel wat hij bij Fenerbahçe gaat doen.

Dat klinkt heel onaardig, maar het maakt me serieus niet uit. Ik zie medesupporters zich druk maken over hoe hij poseert in het shirt van De Gele Kanaries, maar ik haal mijn schouders erover op. Tadic wilde geen onderdeel meer uitmaken van het nieuwe project Ajax. Dat is prima. Bedankt voor alle geweldig mooie gloriemomenten en succes verder.

Is dat cynisch? Nee. Ik gun Tadic oprecht het beste. Als ik hem succes wens, dan meen ik dat ook. Alleen volg ik hem verder niet meer. Ik ben er simpelweg niet in geïnteresseerd. Voor iedereen is dat ongetwijfeld anders, maar zelf focus ik me vooral op Ajax. Mijn club, die helemaal opnieuw moet beginnen. Veel interessanter om te volgen.

Op Twitter zag ik er ook een discussie over voorbij schieten. Ik moest lachen om een reactie van iemand die vertrekkende spelers eveneens niet meer volgt: “Het voelt voor mij toch een beetje dat je meekijkt hoe goed je ex het heeft bij haar nieuwe vriend. Het zal best, maar ik wil het niet zien.”

Als een speler net weg is bij Ajax dan :

— ＶＡＫ４１０ＮＯＯＲＤ  (@Vak410Noord) July 17, 2023

Zo heftig ervaar ik het zelf niet, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommigen zo voelt. Ik besluit eens te vragen hoe de vlag er op dit punt bij hangt in onze Ajaxgroepsapp. De reacties zijn daar zoals altijd nogal uiteenlopend.

“Het laat me totaal koud wat ze na Ajax doen. Negentig procent mislukt, alleen hun bankrekening niet,” is een van de eerste bijtende reacties. “Ik volgde Dennis Bergkamp vroeger wel. Marco van Basten ook. Luis Suarez, Jan Vertonghen. Maar verder vergat ik de meeste spelers snel,” klinkt het verder.

In de appjes die volgen, vechten nuance en ongenuanceerde stelligheid met elkaar om voorrang. “Weg is weg. Als je een andere club groter, mooier of beter voor je portemonnee vindt, ben je een arbeider en geen liefhebber. Ik weet dat het een utopie is om te denken dat spelers hun hele loopbaan voor Ajax spelen, maar dat kussen van het logo en roepen dat je een Ajacied bent… Ja, om vervolgens in het eerste het beste vliegtuig te stappen richting een zak geld. Ik trek dat slecht.”

‘Het voelt voor mij toch een beetje dat je meekijkt hoe goed je ex het heeft bij haar nieuwe vriend.’

“Ik ben juist fanatiek in het volgen van oud-Ajacieden,” geeft iemand een tegengeluid. Bij anderen hangt het er maar net van af om wie het gaat. Iedereen heeft zijn of haar favorieten. “Van Hakim Ziyech en Frenkie de Jong krijg ik nog altijd geen genoeg.” of “Het vertrek van Johan Cruijff en Jari Litmanen heb ik altijd jammer gevonden. Die twee bleef ik volgen. Verder zoeken ze het allemaal maar uit.”

Als ik voor mezelf spreek: ik zit echt in mijn Ajaxbubbel. Zodra spelers weg zijn, volg ik ze amper meer. Een paar uitzonderingen daargelaten. Van hedendaagse spelers ben ik nog wel echt begaan met Donny van de Beek, Joël Veltman en Lasse Schöne, net zoals ik dat was met Davy Klaassen toen hij naar Everton vertrok. Geen idee waarom ik dat bij de ene speler meer heb dan bij de ander. Wat Antony bijvoorbeeld doet? Het maakt me echt geen snars uit.

Toen ik jonger was, zat ik anders in de wedstrijd. Destijds volgde ik wel hoe Patrick Kluivert het deed bij FC Barcelona. Ook genoot ik van Bergkamp bij Arsenal en wilde ik weten hoe het Marc Overmars verging. De jaren erna is me dat allemaal veel minder gaan boeien. Mezelf hechten aan spelers, doe ik bijna niet meer. Logokussers als Antony en Justin Kluivert, ik neem het allemaal niet serieus.

Er is voor mij een verschil tussen Ajacieden en spelers van Ajax. Echte Ajacieden zijn schaars. Voor mij werd Tadic door de jaren overigens wel een echte Ajacied. Ik wil – misschien naïef – te graag geloven dat Ajax echt zijn ‘droomkloep’ is. Toch voel ik totaal niet de behoefte hem te volgen tijdens zijn Turkse avontuur.

Uit het oog, maar desondanks nooit uit het hart.