In de tweede helft verdacht ik hem toch van een Amsterdamse inborst. Bij een Spartaanse corner was hij meer bezig met het opzouten van zijn bekertje patat, dan met zijn ploeg in de zestien van Ajax. Dit seizoen in een notendop. Dat iedereen van dit Ajax lijkt te kunnen winnen, voelt heel gewoon. Toch hebben de Amsterdammers alles in eigen hand. 

Dit was echt zo’n potje dat je na dit weekeinde gaat vergeten. Het laatste kwartier van de klassieker blijft echter nog jaren hangen. Die strijd, die kwaliteit en dat tandvlees, zo wil je dat Ajax is. Een ploeg die leeft in het moment. Maar vaak genoeg is het leven zoals bij deze Ajax - Sparta. Negentig minuten uitzitten. Wachtend op andere tijden. De drie punten voor lief nemen, maar direct vergeten hoe het ging. 

Er komt nog een KNVB-bekerfinale en hopelijk een schaal, maar met de Champions League is het tijdperk Erik ten Hag ook al een beetje vertrokken uit de Arena. In ieder geval deze zaterdagavond. Ik merkte het aan de gesprekken om mij heen. De zoon achter me informeerde bij zijn moeder hoe het hebben van een seizoenkaart eigenlijk werkt. Hij doelde vooral op de voortzetting voor volgend seizoen.

Wat er op het veld gebeurde, speelde in ons vak een bijrol.

De wissel Sébastien Haller-Brian Brobbey bracht bij de buren van de Spartanen veel vrolijkheid. Zelf nam ik uitgebreid de tijd om te informeren hoe het met mijn buurman ging. Wat er op het veld gebeurde, speelde in ons vak een bijrol. 

Ergens werden we wat seizoenen teruggeworpen. Pre-corona, pre-halve finale Champions League. Heel overzichtelijk. We komen naar het stadion om Ajax van Sparta te zien winnen en doen wat zout op de patat. Speculeren over wie volgend jaar de coach is en wie zijn contract (niet) verlengt. Als je kinderen mee hebt, probeer je ballen te vangen en vervolgens ga je weer naar huis. 

In De Kuip ben ik Ajax - Sparta uiteraard totaal weer kwijt. Een seizoen heeft nou eenmaal vele gezichten. Gelukkig maar.