De laatste keer dat ik zo duidelijk merkte dat Ajax over de grens weer ontzag inboezemt, was tijdens Valencia-uit (0-3). Alle Spanjaarden hadden de 1-4 in Madrid gezien en we werden volop serieus genomen. Het geeft je als supporter een gevoel van trots, maar tegelijkertijd weet je ook dat het juist lastig wordt als je overstroomt van vertrouwen. Dat bleek ook nu weer.

De awayday begint al meteen lekker onder een strakblauwe hemel. Al in alle vroegte schuifelt een flinke rij Ajacieden richting het omwisselpunt. Sommigen zien de rij en keren om. Dat kaartje komt later wel. Eerst een terrasje pakken. Zij die geduldig wachten, volgen later met een A4’tje op zak. Daarop een QR-code om binnen te komen. Geen hardcopy kaartje. Voor sommige verzamelaars een tikje teleurstellend.

De sfeer in de stad is relaxed, zoals we de laatste paar keren al hebben ervaren. Wel word je maf van alle fluisterende mannen op straat. Als ik overal ‘ja’ op had gezegd, had ik per dag ongeveer een 589 zonnebrillen, 23 kilo marihuana en 21 kilo cocaïne gehad. Oh ja, en een houten fruitschaal in de vorm van een appel. Ook mooi.

Het centrum kleurt al snel wit-rood-wit en groen-geel-rood. Op het plein bij de Arco da Rus Augusta stroomt het bier uit de tappen en gaat de zon steeds feller branden. Het vitamine D-niveau krijgt een flinke booster. Ook het alcoholniveau stijgt bij sommigen hard. We zien een supporter vrolijk op een GFT-bak hossen en even later plat op zijn rug liggen. De meesten nemen het ter kennisgeving aan, terwijl anderen kijken hoe het met hem is. Als Dusan Tadic stampt hij de pijn eruit en kan hij door.

‘Zo intiem raakt mijn vrouw mij al jaren niet meer aan,’ buldert een melige Ajacied na het fouilleren.

Verderop klinkt ‘Zeg Maar Niets Meer’ van André Hazes uit vele kelen. Dat emotioneert mij. Ik ben een fucking zacht ei, maar na alle coronashit is het fijn om dit weer mee te maken. Samen met je maatjes proosten en keihard lachen om schijtlolligheden. Je beleeft dingen waar je het jaren later nog met elkaar over hebt.

Ajacieden op elektrische stepjes schieten ondertussen door het straatbeeld. Anderen nemen het trammetje naar boven, dwars door de steeds krapper wordende kronkelstraatjes in de oude wijk Alfama. Stickers op lantaarnpalen verraden waar supporters zijn geweest.

We pakken met ons vaste groepje al tijdig de taxi naar het fraaie Estádio da Luz, waar we bij het uitvak worden gedropt. Als de poorten openen, volgt een volgens velen ‘grensoverschrijdende fouilleersessie’. Vreemde handen op plekken waar je ze liever niet wilt hebben, al levert het ook een hoop jolijt op: “Zo intiem raakt mijn vrouw mij al járen niet meer aan,” buldert een melige Ajacied. “Ze tintelen helemaal!” Anderen zijn er minder van gediend, maar echt veel keuze is er niet.

De confrontatie tussen Benfica en Ajax is even later net zo intens als het fouilleren. Het is happen naar adem voor de spelers én de supporters. We zijn met 3250 zielen getuige van een open en emotionele wedstrijd, die alle kanten op vliegt. Noussair Mazraoui beaamt het na het laatste fluitsignaal: “Het was counter op counter op counter op counter.”

De twee clubs zorgen na het eerste fluitsignaal voor een opwindende wedstrijd voetbal. Op de tribune gaat het overal van juichen tot billenknijpen en van hoop tot berusting. Als Antony een rare beweging maakt met het hoofd, zucht en steunt het uitvak. De rode kaart blijft gelukkig achterwege. Na de uiteindelijke 2-2 is duidelijk dat er in de Johan Cruijff Arena nog een flinke klus is te klaren.

Als spelers en uitvak elkaar hebben bedankt, mag het stadion worden verlaten. De begeleiding door de politie werpt wel weer wat vragen op, maar uiteindelijk komt iedereen wel weer waar hij of zij moet wezen. Het zijn nooit de leukste onderdelen van een Europese awayday, maar als we weer zijn ‘vrijgelaten’, kunnen we stellen dat we ook deze trip weer kunnen afvinken.

Hopelijk volgen er nog meer dit seizoen.

Aanbevolen

Zo beleefden Ajacieden superintense awayday in Lissabon!