Wat dat bijzondere cadeautje is? Nou, het wedstrijdshirt van Daley Blind. Danny krijgt het in zijn handen gedrukt en twittert gelijk dat hij als een kind zo blij is. Natuurlijk zagen wij de tweet en besloten Danny te bellen voor het verhaal achter dit alles!

Enthousiast neemt Danny de telefoon op. Hij is geboren en getogen in Almelo, maar kreeg Ajax met de paplepel ingegoten. Daar zorgde papa Van Laar wel voor. Niet voor niks is hij ook lid van SV Ajax. Inmiddels woont Danny in Borne, een gemeente tussen Almelo en Hengelo. Zijn maten zijn óf voor Heracles óf voor FC Twente. Danny is de enige Ajacied, al heeft hij zeker sympathie voor Heracles.

“Mijn vrienden zijn allemaal anti-Ajax, maar op een gezonde manier, hoor. Ze zeggen vaak ‘support your local’, maar ik ga geen supporter zijn van voetbal dat mij niet aanstaat. Daarbij heb ik maandag vaak leukere verhalen dan zij, haha!”

Dat laatste geldt zeker voor de maandag na Heracles - Ajax, want we moeten even terug naar waar dit artikel over gaat: het verkrijgen van het wedstrijdshirt van Blind via de spits van Heracles... Hoe gaat zoiets in zijn werk?

Danny: “Sinan Bakis kwam bij mij in de straat in een huurhuis wonen. Een huisje of tien verderop. Hij is een Turkse voetballer van Duitse afkomst en sprak nog geen Nederlands. Mijn Turkse buurvrouw wel. Samen met wat buren hielpen we hem een beetje op weg met internet en dat soort dingen. Daar was hij heel dankbaar voor.”

En hoe toon je dankbaarheid? Nou, bijvoorbeeld door met Heracles-shirtjes aan te komen met zijn naam achterop. De buurvrouw kreeg er eentje en Bakis vroeg Danny of hij er ook eentje wilde. “Liefst eentje van Ajax,” zei Danny, een beetje grappend bedoeld.

Maar Bakis nam het serieus. “Dan probeer ik tijdens een wedstrijd tegen Ajax shirtje te ruilen,” beloofde de Heracles-spits aan Danny. “Ik moest Bakis een DM sturen via Instagram. Hij probeerde het in de Johan Cruijff Arena al, maar dat lukte toen niet. Daar bood hij zelfs zijn excuses voor aan.”

Excuses zijn natuurlijk helemaal niet nodig. Dat vindt Danny al helemaal niet. Het feit dat het voor je wordt geprobeerd, is al tof. Maar goed, zaterdag volgde dus de herkansing want de spelersbus van Ajax parkeerde bij het Erve Asito stadion voor de uitwedstrijd. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Niet dat Danny daar verder nog rekening mee hield…

Tja, tot dus de deurbel ging. Bakis had woord gehouden, want dit keer was het de invaller wél gelukt een wedstrijdshirt te bemachtigen. En niet zomaar eentje, nee, die van Blind! Zomaar thuisbezorgd door de spits van Heracles. Dat is een prima verhaal, hoor.

“Voor mij is Daley echt een grootheid,” klinkt Danny nog steeds opgetogen. “Ik heb euhm... wel even aan het shirt geroken. Onder de oksel. Stom hè, maar ja, dat doe je dan toch... Het zweet van Daley zat erin hoor! Ze hebben natuurlijk meerdere shirts mee, maar deze had hij écht duidelijk gedragen, haha!”

Zo’n shirt bemachtigen voelt als een overwinning, maar Danny incasseerde eveneens een gevoelige nederlaag. “Ik wilde het shirt graag ingelijst boven de eettafel hebben, maar dat vindt vrouwlief niet goed. Het wordt nu in de hal. Daar hangen al twee Ajaxshirts met de namen van mijn dochters, Zoë en Nora.”

Voor het shirt netjes in een lijst verdwijnt, wil Danny nog proberen er een handtekening van Blind op te krijgen. “Dat zou de finishing touch zijn. Ik vraag me trouwens af of ik het shirt moet wassen… Ik denk eigenlijk van niet. In de lijst komt sowieso ook een wedstrijdfoto van Blind en de datum. Of ik nog steeds zo blij ben als een kind? Ja man, tuurlijk!”

Of Bakis er nog iets aan dit alles over hield? Oh jazeker! Een doosje chocolode van Danny, als dikke dankjewel.