En dat is het nog steeds. Indrukwekkend hoe Ajax en de Johan Cruijff Arena dit managen. Tijdslots, minimale redenen om op de omgangen te zijn en vooral al die medesuppporters die zich gedachteloos aan de regels houden.

Hierdoor gaf het plukje scandeerders op en rond vak 413 een mooi rebels toefje sfeer. Ergens diep in de tweede helft hadden enkele biertjes de kalender in wat hoofden minstens een halfjaar teruggezet.

Op het veld was daar helemaal geen alcohol voor nodig. Daar speelde zich een behoorlijk authentieke Ajax - RKC af. Geen seconde waarin de voorspelbare toto-uitslag gevaar liep. Dubieuze VAR-momenten en een jongeling die zijn moment pakte. Mohammed Kudus werd terecht de man van de wedstrijd.

Wat wel bij mezelf opviel was dat ik iemand enorm miste. Excuus, ik ga nu iets zeggen wat dit seizoen waarschijnlijk beter tot zwaar verboden onderwerp kan worden uitgeroepen. We moeten, juist nu, gewoon verder.

Ik had namelijk vrij snel al heimwee naar Hakim Ziyech. Gewoon lullig van me, want er was genoeg voor mijn neus wat vertrouwen geeft voor komend seizoen. Maar het is niet anders. Ik miste de onvoorspelbaarheid van de geniale Drontenaar.

Zelfs de quizvragen op de schermen voedden dit gemis. Meerkeuzevragen over een heatmap en over een speler met een percentage van 86 procent succesvolle passing, tegen Sparta. Ik zie juist het liefst een speler die dit soort statistieken weet te omzeilen.

Als het stadion leeg is en er van die paar gevulde stoeltjes niet gezongen mag worden, wordt wat er op het veld gebeurt nu eenmaal nog belangrijker. Ik kon er niets aan doen dat Hakims afwezigheid meteen zo zichtbaar werd. Voor hem kwam ik al een tijdje het liefst naar het stadion. Daarbij maakte dit stadionbezoek ruim een halfjaar in één klap veertien dagen. Ziyech was als het ware zijn koffers nog aan het pakken.

Begrijp me niet verkeerd, er waren deze eeuw een handvol seizoenen die dit Covid-concept niet hadden overleefd. Geen sfeer op de tribune en eindeloze tikkies terug was voor een leeg stadion een onmogelijke uitdaging geweest. Zo'n jaargang wordt dit niet. Het was weer geweldig om weer in het stadion te zijn. Een sentimenteel nostalgisch momentje hoort er net zo bij als dubieuze beslissingen van de scheidsrechter.

In een stadion waar Wim Suurbier negentig minuten vanaf de F-side toekijkt.