Het gesnotter is al vanaf de omloop te horen. Het gaat echt door merg en been. Het tweetal staat halverwege het trappenhuis in een hoekje. Het galmt flink. De stroom aan vertrekkende supporters die aan het tafereel voorbijtrekt is muis- en muisstil. Alleen de weeklacht van de kleine Ajaxsupporter is hoorbaar. Heel goed hoorbaar. Alle spanning komt eruit.

De dramatische uitschakeling van zijn Ajax in de laatste seconden Spurs-thuis (2-3) is het kereltje duidelijk te veel geworden. Wij zijn Ajax, wij zijn de beste.... Dat was het toch? Dat zingen we toch altijd? Hoe kan dit dan? In het voorbijgaan geef ik een knikje aan de vader, zo van ‘sterkte’. Het jochie merkt daar niks van. Hij verdwijnt het liefst onder de jas van zijn ouweheer. Ik krijg een knikje van verstandhouding terug.

Het gesnotter is al vanaf de omloop te horen. Het gaat echt door merg en been. Verder is het muisstil

Zelf was ik compleet leeg. Gek genoeg zorgde het laatste fluitsignaal wel dat de krankzinnige spanning die ik voelde eindelijk weg was. Het vrat aan me. Het was gekmakend. De duidelijkheid gaf een soort verlichting. Totaal niet de verlichting die ik wilde, maar ik ben dankbaar voor de avonturen die ik heb mogen beleven vanaf het moment van beginnen in Graz. Gevoelens van trots vinden langzaam hun weg.

Hoewel ik de uitschakeling inmiddels steeds beter een plekje kan geven, krijg ik het beeld van het verdrietige supportertje met zijn vader maar niet uit mijn hoofd. Hopelijk krijgt pa zijn zoontje weer tijdig op de rails voor zondag, zoals Erik ten Hag dat met zijn spelers moet zien klaar te spelen.

Het seizoen is immers nog niet afgelopen. Het kan nog fameus eindigen. Dan hoop ik hetzelfde Ajaciedje weer te zien. Hij verstopt zich niet langer meer in de jas van zijn papa. Dit keer zie ik hem schaterlachend of desnoods weer huilend, maar dan door tranen van geluk. 

Dan geef ik op zeker weer een knikje aan zijn vader.