Soms hoeft ze niks te vragen. Dan is aan de manier waarop de voordeur dichtgaat al hoorbaar hoe de vlag erbij hangt. Na Ajax - Heerenveen (4-4) bijvoorbeeld. “Moet ik je maar even met rust laten?”

“NEE, DE DEUR VIEL G#V%MM€ PER ONGELUK UIT MIJN KLAUWEN,” reageerde ik daar – volgens mij – rustig en weloverwogen op.

Mijn vriendin heeft nul komma niks met voetbal. Ze vindt er geen klap aan. Ze wil nog wel eens blijven hangen bij een plaatje van Lasse Schöne en gaat mee naar de wedstrijden van onze dochter, maar verder...

Toch gunt ze mij alles op dat gebied. Ze weet dat Ajax voor mij belangrijk is. Nooit maakt ze ook maar ergens een punt van, terwijl het in huis vaak Ajax voor en Ajax na is. En altijd die vraag. “Hoe was het?”

Het is niet de bedoeling dat ik verder veel vertel

Het antwoord daarop moet dus vooral kort zijn, zo leerde ik al snel. Voor mijn vriendin is het stellen van die vraag vooral een manier om te achterhalen hoe ik in mijn vel zit. Tenminste, ik denk dat dit de functie van de vraag is.

Het is namelijk niet de bedoeling dat ik verder veel vertel. “Ja, het was leuk.” Dat is écht genoeg na een 5-0 tegen NAC. In het verleden gaf ik nog wel eens enthousiast antwoord op de vraag en begon ik een hele verhandeling over het spel, de sfeer, de doelpuntenmakers en wat al niet meer.

Je zag dan gelijk de verveling in haar ogen. Een heel verhaal over de wedstrijd is serieus niet de bedoeling. Maar dan ook echt niet.

Een kort antwoord is zat. Het was kut, het ging wel of het was goed.

Klaar.