In de herhaling zag ik ook de reactie van Jari Litmanen. Hij stond rustig op om met een big smile, beheerst te klappen. Ik keek gedurende de wedstrijd vaker naar het rare huisje en het fenomeen leek zijn rol gepast in te vullen. Held zijn kost hem, van een afstand beschouwd, weinig energie.

Voor echt vermaak leken de twee die wat uren met hem hadden gewonnen elkaar te hebben. Wijselijk lieten ze Jari niet in het midden zitten, dan was het vast te saai geweest. Ze hadden ongetwijfeld geloot wie naast hem mocht zitten. De huidige selectie heeft een fenomeen van weleer verder helemaal niet nodig. Dat bleef gewoon een sponsordingetje. Het eerste is van zichzelf Ajax genoeg.

Een doelpuntje missen vanwege een volle blaas is een prachtig luxeprobleem

Wat deze middag heel wat interessanter had gemaakt, was een echte tegenstander. Het doet me oprecht pijn om te zeggen, maar voor de aartsrivaal kon ik vooraf al geen zenuwen opbrengen. Na een paar minuten was het zelfs duidelijk dat ze het moraal en niveau van FC Emmen hadden. Met als resultaat onder andere de frustratie die uit die rode kaart sprak.

Geen seconde dacht de ploeg in vuilniszakkenblauw in eigen kunnen. Ajax hoefde dus niet voluit te gaan. De klassieker als trainingspotje en dan met 3-0 winnen. Ergens wel jammer. Ik moest zo af en toe aan de mensen in Rotterdam denken.

Wie weet heeft haast niemand er het eindsignaal gehaald. Werden honden massaal uitgelaten. Werden vaatwassers in- en uitgeladen. Tientallen auto’s kregen toch maar eens een wasbeurt.

Een doelpuntje missen vanwege een volle blaas is zo gezien een prachtig luxeprobleem.