Anne, het meisje van de Freshcotton-kalender uit 2014. Sinds dat jaar hangt ze op mijn toilet. En voorlopig blijft de kalender ook nog wel even op december 2014 hangen. Google even 'Anne Freshcotton' en je snapt waarom.

Maar het meest trots ben ik op mijn stencilding  van Jari Litmanen, afkomstig uit de keuken van Kamp Seedorf. Elke ochtend is hij de eerste die ik tegenkom. “Goedemorgen Jari,” zeg ik tegen het portret. Waarna ik “Hyvää huomenta Nick” tegen mezelf zeg. Dat is, je verwacht het niet, Fins voor “goedemorgen, Nick.”

In de avond herhaalt zich dit proces opnieuw. Jari is de laatste persoon die ik zie voor het slapen gaan. Dubieuze sites op mijn mobiel niet meegerekend, uiteraard. Alleen is het probleem dat deze afbeelding van onze Finse held afkomstig is uit de laatste Champions League-finale die Ajax speelde.

En dat is wel een dingetje. U weet wel, tegen die leuke en sportieve mannen uit Turijn. Die tijdens deze wedstrijd zoveel EPO tot zich hadden genomen dat zelfs Lance Armstrong en Michael Boogerd er nog het schaamrood van op de kaken zouden krijgen.

Door de afbeelding van deze bewuste wedstrijd droom ik regelmatig dat Gianluca Vialli en Fabrizio Ravanelli rondom mijn bed staan. Of ze staan er natuurlijk echt, kan ook. Dat zou wel meteen verklaren waarom ik altijd spaghetti mis uit mijn voorraadkastje. Anyhow, deze twee Italiaanse Herman Broodjes op voetbalschoenen maken mijn nachtleven tot een hel.

Ajax, win die finale. Doe het voor jezelf, voor ons, voor Peter, voor Johan. Maar ook een beetje voor mij.

Er schijnt een bepaalde voetbalclub te zijn waarvan de supporters steen en been klagen ‘dat je niet voor deze club bent voor de lol en dat het lijden is’. Hou toch op, dromen over een verloren Champions League-finale, dát is pas lijden. Het voelt ook nog steeds als een gestolen overwinning. Alsof je bijna een date te pakken hebt met het leukste en knapste meisje uit de klas, maar omdat Sjonnie opeens een 10 voor aardrijkskunde te pakken heeft, mag hij met haar naar de bioscoop. En dan achteraf horen dat Sjonnie een spiekbriefje het klaslokaal binnen heeft gesmokkeld. Zoiets.

Daarom ben ik ietwat gespannen voor de komende finale, van de Europa League. Niet alleen kan ons aller Ajax weer eens een Europese prijs pakken, het zou me ook verlossen van mijn nachtmerries rondom Rome 1996. Hoe lekker zou het zijn dat ik die twee Italiaanse lastpakken kan inruilen voor een droom waarin Peter Bosz in de lucht wordt gesmeten door Sánchez en Ziyech?

Of Matthijs de Ligt die als een doorgewinterde capo na de wedstrijd voor tienduizend Ajacieden overwinningsliederen staat te dirigeren? Mochten we de finale winnen, dan komt er naast het kunstwerk van Jari Litmanen nog een Ajacied te hangen. Zie het als een dromenvanger in de vorm van een Godenzoon, die voor eens en altijd afrekent met boze dromen vol woest handgebarende Italiaanse druktemakers.

Ajax, win die finale. Doe het voor jezelf, doe het voor ons, doe het voor Peter, doe het voor Johan. Maar doe het ook een beetje voor mij, zodat ik het trauma van Rome 1996 kan vergeten.

En ik naast “Hyvää huomenta Nick” ook elke ochtend “Gutenmorgen, Heiko” kan zeggen.

Even het bewijs, dat de in mijn blog genoemde dingen ook werkelijk bestaan: pic.twitter.com/GS3kQZvE6U

— Nick (@nickhoekman) 19 mei 2017