Het is gewoon echt waar, Ajax speelt woensdag de finale van de Europa League. Natuurlijk heb ik wel eens opgemerkt dat de Ajacieden moeten kunnen wat Fulham ook kon, maar ik had eigenlijk niet verwacht dat ik ooit nog eens deze trip zou ondernemen: als supporter naar de finale van Ajax!

Ik was erbij in Boekarest, ik was erbij in Salzburg en ik was erbij in Jablonec. Na die laatste durfde ik niet eens te klappen dat de groepsfase van de Europa League was bereikt, laat staan te juichen. Het spelletje dat Ajax daar speelde, had niets te maken met waar de club voor staat. Helemaal niets.

Hoe vaak zijn we wel niet het lachertje geweest? Sommige clubs kon ik op de kaart niet aanwijzen, maar Ajax struikelde er wel over. Steaua, Red Bull, Molde. Rostov was ik trouwens ook... Laat ik me nu beperken tot die paar voorbeelden. In de lente van 2017 is alles anders en worden mooie herinneringen geboren!

Achteraf is het prachtig, op het moment zelf sterf je duizend doden.

Ik loop niet met gebogen hoofd door een speelstad, maar blij en trots. Als ik in Lyon wil oversteken en een auto met Lyonvaantje bungelend onder de achteruitkijkspiegel voorbij zie rijden, begin ik te glunderen. Ajax staat in de finale! Het vliegticket was toen al geboekt, van een kaartje was ik ook verzekerd.

Daarover geen stress! In de dagen tussen de heenwedstrijd en het laatste fluitsignaal in het Parc OL kon ik niet normaal functioneren. Bij alles wat ik deed, spookte de return door mijn hoofd. Die 4-1 is toch echt genoeg... of staan we straks weer voor gek? Eenmaal in Frankrijk bleek wel waarom ik zo zenuwachtig was, want het ging nog bijna fout ook.

Achteraf is het prachtig, op het moment zelf sterf je duizend doden. Maar nu, op stoel 12A, bij het raampje, is alles anders. Mijn hart tikt in normaal, rustig tempo en ik zit op mijn gemak. Al heb ik kort voor het instappen nog wel voor de 23ste keer gecheckt of ik mijn kaartje echt bij me heb.