Op het moment van schrijven rijden we met de vier leden van de whatsappgroep ergens in Duitsland. Inderdaad, we leggen de 1435 kilometer heen en 1435 kilometer terug af met een auto. Gekkenwerk natuurlijk, maar juist ook weer extra leuk. Een roadtrip met je vrienden is altijd leuk en nu is het doel ook nog de finale, kan niet beter. En dan mochten we ook nog een Mercedes van Ajax lenen in de kleuren van het nieuwe uitshirt, het kan niet op.

Maar al hadden we met een Canta gemoeten, we hadden ons wel vermaakt. Want wat het bezoeken van Ajax in den vreemde zo leuk maakt, is dat je het kunt delen met je vrienden. En dan maakt het eigenlijk niets uit of Ajax nou wint of verliest, erbij zijn is wat telt, het meemaken.

Dat is ook wel ingegeven door het feit dat we als groep nog niet zo heel veel Europees succes hebben meegemaakt. We moesten ons op andere manieren vermaken en dat lukt altijd. Het begint eigenlijk al bij het boeken van de reis. Alle opties afgaan om in pak 'm beet Madrid, Barcelona of Glasgow te komen. En telkens krijgt onze appgroep een nieuwe emoticon, de laatste aanwinst is natuurlijk een Zweedse vlag.

Want dit seizoen is alles anders. Ajax komt ineens ver in de Europa League. Dat zijn we niet gewend. Het resultaat doet er stiekem nu toch wel toe. Meemaken is leuk, winnen nog veel leuker. Dat hebben we wel gemerkt toen we met z'n vieren als gekken tekeergingen in Gelsenkirchen na het doelpunt van Nick Viergever.

Telkens krijgt onze appgroep een nieuwe emoticon, de laatste aanwinst is een Zweedse vlag.

Wat een feest was dat! Na afloop zeiden we tegen elkaar dat we ons nog nooit zo misdragen hadden. Schreeuwen, springen, rennen, nog meer schreeuwen, elkaar in de armen vallen en nog een keer schreeuwen.

Met die wedstrijd was het seizoen eigenlijk al geslaagd. Al het andere was bonus. Leuk als we de halve finale ook nog zouden doorkomen, maar dit was al schitterend. Toch kwam die bonus, alleen vierden we dit keer het feest dus op whatsapp, want onze groep was in Lyon niet bij elkaar. De een zat in Utrecht, de ander in Schotland, nog een in Amsterdam en ik zat te stuiteren op de perstribune in Lyon.

Met dank aan de moderne techniek konden we wel onze blijdschap delen. En definitief knopen doorhakken over hoe we naar Stockholm – of Dotckhol, zo je wilt – zouden gaan. Voorwerk was al gedaan en de vluchten waren zo goed als onbetaalbaar of met zo'n ontzettende omweg dat we dus voor de auto gingen.

En daar rijden we nu. Op weg naar Zweden. Op weg naar de finale van de Europa League, dat hadden we nooit durven dromen. Nog steeds is alles bonus, maar toch zullen we woensdagavond een stuk zenuwachtiger zijn dan bij alle eerdere Europese tripjes bij elkaar.