Het masterplan moet gestart zijn met het opdoeken van Vak410. Wat zij de afgelopen jaren hebben laten horen en zien, heeft natuurlijk weinig weg van de betonnen galm van weleer. Op Zuid wordt nu een mooie poging gedaan voor een F-side/410 combinatie, maar de 'feestcommissie' heeft een klein slagje te pakken. Zoals voorgaande jaren, is het bij lange na niet.

Wat minder geslaagd is de invloed die de geheime commissie had bij de keuze van een nieuwe trainer. Voor een sfeerloos jaar zijn ze vast in Bosz' Rotterdamse deel van zijn cv getrapt. Daarbij zagen ze natuurlijk – net als iedereen – een overgangsjaar aankomen. Het wordt nog altijd zeer lastig om dit jaar een prijs te pakken, de eerste wedstrijden pasten helemaal in het straatje van 'Plan Sfeerloos', maar de Arena is nooit meer zo duf te krijgen als toen. Hoe jammer dat voor het jubileum ook mag zijn.

Na deze week kan de commissie wel opgedoekt worden. PEC Zwolle is uiteraard geen topploeg, om over Willem II maar te zwijgen. Toch zorgden de twee laatste potjes voor een belangrijk goed humeur. Geen beton dat daar wat tegen doet.

De doelpunten van Dolberg en Traoré maakten me deze avond het gelukkigst. Het geduldige laatste tikje van Kasper, en de vanzelfsprekende geniale slalom van Bertrand. Ook ben ik haast vergeten dat een corner altijd een uitgestelde doeltrap voor de tegenstander was. Het ideale moment om even naar de wc te gaan, is een soort strafcorner geworden.

Ik vind het wel heel jammer dat Vak410 er niet meer is. Maar ik voel dat hun sfeer en energie in een andere vorm weer terug gaat komen. Op Noord voelde je tijdens deze wedstrijd ook dat er drang was om het gemis wat op te vangen. Mooi.

Bij mijn kapper in Oud-West ging het donderdag in die twintig minuten dat ik er zat, alleen maar over Nouri.

Als trouwe supporters zijn we een beetje zoals de bewoners van het dorpje van Asterix. Wij zijn in zekere zin tijdens onze jeugd in de ketel met toverdrank gevallen. Wie er ook in het bestuur zit, wat er ook op het veld gebeurt, we hebben besloten dat dit onze club is en daar houdt niemand ons vanaf.

Trainers en spelers komen en gaan. Net als stadions uiteindelijk. Dat kan wat deukjes opleveren, zeker als er opeens meer dan twee keer zoveel tribuneplaatsen zijn, zoals in 1996. Toen zo'n beetje de beste club van Europa in een klap middenmoot werd. Om maar te zwijgen over al die ellende bij slagbomen en bestuurskamers in de jaren daarna.

Maar niemand kan me na deze week vertellen dat Ajax niet springlevend is. Bij mijn kapper in Oud-West ging het donderdag in die twintig minuten dat ik er zat, alleen maar over Nouri. Op de fietstocht terug van de Arena, gisteren, passeerde ik een grote groep enthousiaste Italianen, op van die rode fietsen. Hun kersverse voetbalsjaaltjes waren echt niet in de kleuren van PEC.

En in die twintig jaar oude Arena was het gewoon prima toeven. Geen Vak410 dus, maar wel een behoorlijke goede voetbalsfeer. Met ook – goddank – nog altijd die eeuwige ondertoon van Amsterdams cynisme. Maar ook ongecompliceerd enthousiasme. Er werd dan ook weer aantrekkelijk gevoetbald.

De feestcommissie heeft gefaald. Lang leve onze heerlijke kloteclub.