Mijn eerste echte Cruijff-moment was in het Olympisch Stadion. ‘Johan, ‘t is mooi geweest’ stond op het programmaboekje. Een erewedstrijd. Ik ben erbij geweest op die dinsdagavond 7 november 1978. Als we alle verhalen achteraf moeten geloven, zaten er 150.000 mensen in het stadion. Ik zat er echt, met mijn broertje, een oom en mijn pa. Op de sintelbaan, achter het doel, op zo'n extra tribune met houten planken. Wat een verschrikkelijke avond.

Ik verstond niks van de toespraak van voorzitter Ton Harmsen voor de wedstrijd. Johan kreeg een kleurentelevisie en een horloge, vertelden de grote mensen op de tribune naast ons. Verder herinner ik me Sepp Maier, de keeper van Bayern München. Een elftal dat Johans afscheidsfeestje grondig verpestte. De keeper-met-de grote-zwarte-broeken dirigeerde de fotografen naar het andere doel. Dáár werd gescoord. Inderdaad, 0-8. Bijna jankend werden mijn broertje en ik over het Stadionplein naar de auto geduwd.

Toch heeft Cruijff heel vaak geschitterd in het Olympisch stadion. Niet voor niets koos de Cruyff Foundation om daar kantoor te houden.

Gaafste herinnering van Johan Cruijff in de Meer: zijn wonderschone goal, buitenkantje rechts, tegen FC Den Haag - in zijn tweede Ajaxperiode als speler. Check 'm rechtsboven, met de YouTube-link in mijn profiel bij deze blog.

In de Arena past Johan niet echt, is mijn bescheiden mening.

Mijn volgende Cruijffmoment was in nog betere tijden. Als Ajaxmedewerker mocht ik wat journalisten begeleiden bij de opening van de Johan Cruijffkleedkamer, op sportpark De Toekomst.

De media waren weg, en Johan zat rustig in een hoekje de kleedkamer te bewonderen. Zijn domein. Ik stelde hem één vraag. Of zijn naam goed was geschreven op het bordje naast de deur. Met een lange IJ... Het antwoord was 'ja', met wat uitleg over dat Spanjaarden er niks van snapten en dat daarom 'y' ook mocht, en zo.

Oké... Ik had een één-op-één met Johan Cruijff.  En ik stelde een vraag over een lange IJ. Die stupiditeit heeft mij nog af en toe wakker gehouden, 's nachts. Eigenlijk tot het lange interview dat ik met Johan voor de krant Ajax Life mocht doen. Een tweede kans die je niet vaak krijgt.

Johan Cruijff kwam later soms nog af en toe langs bij het huidige Ajaxstadion. En meestal was het – plat gezegd – voor gezeik. Stond Johan weer bij de slagboom uit te leggen wie hij was. Of zat hij verscholen op het balkonnetje van een skybox naar Ajax te kijken.

Johan in Betondorp, Johan in De Meer, Johan in het Olympisch, Johan op de Toekomst; het klopt allemaal. In de Arena past Johan niet echt, is mijn bescheiden mening.

Eén keer, met Johan Cruijff 30 jaar finales, leek het ergens op. Toen kwamen alle Ajaxhelden bij elkaar om hem te eren, in de Amsterdam Arena.

En toch, Johan was daar gevoelsmatig te gast. Het was niet zijn thuis, zoals De Meer, Betondorp, of het gras van het Olympisch Stadion.