Het is ook niet heel handig van de KNVB om Ajax en de verjaardag van mijn moeder op een dag te plannen. Maar goed, de voetbalbond doet al veel voor Ajacieden. Denk aan de videoscheidsrechter, doellijntechnologie en zo hier en daar een terechte strafschop die de rest van het land onterecht vindt. Het is de KNVB vergeven.

Dus ik beloofde mijn moeder dat ik, als de stand het toeliet, eerder zou vertrekken uit de Arena. Ik heb het niet gevraagd, maar ik denk dat ze dat wel begreep. We hebben immers jaren samen een seizoenkaart gehad. Zij had had 'm vooral omdat ik als jochie van veertien nog niet echt alleen kon gaan. Maar toch, ze vond het ook wel een beetje leuk.

In de Arena besloot ik wat een toelaatbare stand was om eerder te vertrekken: drie doelpunten verschil in de 75ste minuut. Want twee doelpunten is nog te krap. Ik heb bijvoorbeeld wel eens nog later in de wedstrijd bij een 2-0-voorsprong even snel een bezoek aan de WC gebracht om vervolgens een biertje te halen. Bij terugkomst stond het 2-2.

Het tekent de angst waarmee ik naar Ajaxwedstrijden kijk. Door schade en schande wijs geworden. Ik ga uit van het slechtste scenario, dan kan het alleen maar meevallen. Ik had er dan ook weinig vertrouwen in dat ik daadwerkelijk eerder weg kon. Kleine kans dat de stand het toeliet.

Voor je het weet word je verweten dat je zigzagt en staat je geloofwaardigheid binnen de familie op het spel.

Zelfs in de rust had ik niet het idee dat Ajax genoeg afstand zou nemen. Maar ik was toen al wel blij. De gedurfde beginopstelling, het gemak waarmee de achterstand was omgebogen in een voorsprong, alles van Davinson Sánchez, corners van Hakim Ziyech, Daley Sinkgraven als linksback. Er was genoeg om vrolijk van te worden.

Toen was daar na rust ineens ook nog een ruime voorsprong. Toch nog. En vanaf de 4-1 kreeg ik een beetje spijt van mijn belofte. Dit Ajax was veel te leuk om eerder bij weg te gaan. Zo'n potje waarbij het jammer is dat het negentig minuten doet, laat staan dat je na 75 minuten al vertrekt. Niks voor mij ook. Goed of slecht, eerder vertrekken doe ik zelden. Maar bij een verjaardag van een moeder gelden andere regels.

Dus afspraak is afspraak en ik stap een kwartier voor tijd op. Voor je het weet word je verweten dat je zigzagt en staat je geloofwaardigheid binnen de familie op het spel. Moet je niet willen.

Al lopend naar Bijlmer/Arena volg ik de laatste minuten van Ajax - PEC Zwolle op Twitter. Ik mis gelukkig geen doelpunten, dat scheelt weer. Je merkt wel dat heel Ajaxminnend Twitter blij wordt van deze avond, waar ik dus maar een deel van heb gezien. Gelukkig is Ajax weer officieel leuk.

Ik hoop donderdag weer negentig minuten minuten kan genieten. Maar dat komt vast wel goed, want mijn moeder is pas over een jaar weer jarig.