Ik was in 1997 een jochie van 11 jaar en in die tijd organiseerde sportbuurtwerk elke dinsdagmiddag een voetbaltoernooitje in de sporthal in Amsterdam Oost. En elke dinsdag gingen mijn vriendjes en ik daar heen om te doen wat we het liefste deden: voetballen.

Tussen de potjes door hingen we in de kantine van de sporthal. We bespraken daar dingen die jochies van elf bespreken. Zo weet ik nog goed dat ik door mijn buurjongen werd gewaarschuwd voor de gevaren van Red Bull. “Dan val je niet meer in slaap,” zei hij. Dat maakte natuurlijk indruk en was alleen maar meer reden om het een keer te willen proberen als ik later groot was (inmiddels weet ik gelukkig dat het niet te drinken is).

Maar nog meer dan dit soort gesprekken maakte de televisie indruk op me. Want daarop werd Uefa Cup-voetbal – toen nog op dinsdag – uitgezonden. Vaak begon het al aan het einde van de middag met een of andere obscure Russische club. En dan later op de avond was het tijd voor Ajax.

Voetbal is mooier in een krakkemikkig stadionnetje met slechte verlichting. Het voelt echter.

De wedstrijd van Ajax werd natuurlijk ook uitgebreid besproken door ons in de kantine. Niet dat we iets wisten van de tegenstander, die minstens net zo obscuur was als club waar de avond mee begon. En dat maakte het juist zo mooi.

Van clubs als NK Maribor en VfL Bochum word ik gelukkig. Alleen al het regenboogshirt van Bochum is reden om vrolijk te worden. In de jaren erna hadden clubs als Hapoël Haifa, IK Start, Zulte Waregem, FK Borac en Jablonec hetzelfde effect op me.

Noem me een romanticus of sentimentele ouwe lul, maar ik vind de krochten van het Europese voetbal een stuk mooier dan de voorspelbare Champions League. Voetbal is mooier in een krakkemikkig stadionnetje met slechte verlichting. Het voelt echter. Gewoon zoals het ooit bedoeld was.

Ik kijk dan ook erg uit naar duel met Panathinaikos van donderdagavond. Lekker voetballen in de voormalige Uefa Cup. Misschien is het een goed idee om vooraf nog even naar de kantine van de sporthal te gaan.