Enoh verdween eerst naar de achtergrond en is al een tijdje weg. De man met de zweetbandjes in de kleuren van Kameroen kreeg geen groots afscheid. Hij werd als het ware weggepromoveerd, was niet meer nodig. Rugnummer inleveren en hopen dat er een club komt die je wilt huren.

Dat had beter gekund, vooral omdat Enoh zich altijd netjes heeft gedragen. Het was altijd lachen met Enoh. De man was dankbaar dat hij voor een mooie club als Ajax mocht spelen. En telkens als je 'm definitief afschreef, kwam-ie weer terug. 149 wedstrijden spelen is niet niks.

Enoh won met Ajax de KNVB-beker en twee landstitels. Hij was een van de helden van 15 mei 2011, dankzij een invalbeurt van zo'n twintig minuten, en misschien wel de held van de huldiging op het Museumplein. Als je even in een dipje zit, doe je er slim aan de video terug te zoeken.

“Ajax is vandaag de beste kampioen van Nederland,” vertelt de driesterrenreporter, voordat hij het clublied inzet. Afijn, kijk zelf maar. Dat is leuker. Bijzondere passage is het karige gesprekje met Siem de Jong. “Hoe voel jij?” Enoh doet flink zijn best om een leuk gesprek op gang te brengen, maar Siem doet een beetje kortaf en het leidt eigenlijk tot niks. Dus stormt Enoh maar op Kenneth Vermeer af. “Hoe voel jij?”

Zijn teamgenoten lachen vooral, om die malle, maffe, gekke Enoh. Hij was ook een beetje een rare voetballer, eentje die stiekem niet zo goed bij ons aller Ajax paste. Eentje die zo verliefd was op het afpakken van een bal dat-ie 'm ook maar gelijk weer inleverde. Zodat hij de bal weer opnieuw kon afpakken.

Enoh speelt weliswaar bij de tegenstander, maar niet bij een rivaal. Dat is tegenwoordig al heel wat.

We hebben er op de tribunes ook om gelachen, we hebben hem er net zo goed om vervloekt. Maar als we die Kameroense zweetbandjes druk zagen doen op het middenveld, wisten we ook dat Enoh weer bezig was om alles te geven voor de club die hij diende. Ik heb nog nooit een onvertogen woord uit Enohs mond gehoord. Zelfs niet toen mooie tijden vervlogen waren.

De kans bestaat dat Enoh voor de aftrap een cadeautje krijgt. Ik hoop vooral op een oprecht applaus en misschien zelfs een klein ererondje. Een uitspatting, iets spontaans. Wij klappen wel. Ik wel. Als dank voor bewezen diensten. Hier betreedt toch een held van 15 mei de Arena. Een held van 15 mei die weliswaar bij de tegenstander speelt, maar niet bij een rivaal. Dat is tegenwoordig al heel wat.

En de kans is bovendien groot dat Enoh na 19.00 uur weer heel wat ballen inlevert. Hopelijk kunnen we erom lachen.