Helaas had ik de wedstrijd moeten missen. Althans, ik kon niet in de Arena zijn. Het potje volgde ik, na wat uitleg en excuses aan mijn tafelgenoten, in een restaurant, op mijn twittertijdlijn. Misschien niet ideaal, maar ergens wel weer vertrouwd.

In een week waarin ik pijl en boog schieten, judo en naar huppelende paarden heb gekeken, is de eerste thuiswedstrijd van Ajax een warm bad. Ook als ik het enkel via berichtjes van hooguit 140 tekens volg.

2-2, in de slotfase een tegendoelpunt. Suf. Toch werd ik van mijn tijdlijn niet heel ongelukkig. Bosz lijkt tot nog toe het negatief van Frank de Boer. De resultaten zijn zo-zo, dit weekeinde zelfs belabberd, maar er blijkt zo nu en dan al behoorlijk te worden gevoetbald. De intentie is er tenminste.

Juist bij zulk oenig puntverlies moet je erbij zijn.

Echte scheldkanonnades blijven weg op mijn scherm. Na een gelijkspel tegen Roda, thuis. Bewonderenswaardig hoe de oud-Feyenoorder aan zijn krediet werkt. Ben zeer benieuwd naar aanstaande dinsdag, wanneer ik er gewoon weer bij ben.

Nu kwam ik dus niet dichterbij dan Station Bijlmer, een paar uur na het potje. De paar Ajaxshirts en sjaaltjes die er nog waren, wezen me op mijn lichte verraad. Juist bij zulk oenig puntverlies moet je erbij zijn. Zoiets doorstaan maakt toekomstige overwinningen nog mooier. Daar verandert een laffe verzuchting aan een restauranttafel niks aan.

Het was fijn om dat aangeschoten vishoedje te zien. Voor een turner is dronken zijn misschien niet erg professioneel, voor een supporter hoort het eerder bij de arbeidsvoorwaarden. Hoewel ik de persoon in kwestie niet ken, durf ik wel te zeggen dat ik hem deze zomer behoorlijk heb gemist. 

We zijn weer echt begonnen. Heerlijk.