Door Johannes Rutgers

De druk was al enkele weken opgevoerd door oneindige verhalen over hoeveel jaar Ajax al niet in het hoofdtoernooi had weten mee te doen. Over de financiële belangen - in 2010 stond er namelijk geen dikke 100 miljoen euro op de bankrekening. En in mijn hoofd spookte vooral het idee dat de CL gehaald moest worden om een aantal spelers enthousiast te houden in Amsterdam te blijven.

Wat een avond werd het. Winst die stiekem wat tegen het spelbeeld in was. Met – uiteraard – een grote rol voor Suarez. En zeker ook voor Maarten Stekelenburg die wel twintig honderdprocentkansen wist te smoren. In mijn herinnering dan, die uiteraard elk jaar mooier wordt.

Het was het begin van een tijdperk: een tijdperk met vier landstitels.

Wat een avond werd het vooral wat betreft de sfeer. Achteraf bekeken was dit de generale repetitie voor die 15e mei. Zo kolkend als het seizoen zou eindigen tegen Twente, bijna net zo kolkend begon 2010/2011 in die voorronde Champions League. Met een Arena die als niet eerder vertoond zinderde en het publiek dat als een blok de bal de goede kant op schreeuwde.

Nou zou een van die goede spelers (Suarez) een paar maanden later alsnog vertrekken, zelfs nu de CL was gehaald. En de coach (Martin Jol) moest zijn biezen pakken. Maar er was een mijlpaal bereikt, dat was duidelijk. Het was het begin van een tijdperk: een tijdperk met vier landstitels.

De parallel dringt zich op. PAOK als eerste horde gehaald. Een tegenstander die diep uit Oost-Europa komt in de play-offs. En zeker het gevoel weer op de drempel te staan van een nieuw tijdperk. Met daarbij al het ongewisse dat het zo mooi maakt om supporter te zijn.

Op naar een mooie avond. Op naar de Champions League. En een seizoen met alles erop en eraan.