Binnen is Ajax - Willem II dan nog gewoon bezig, maar velen maken het niet mee. Het is een treurigmakende aanblik. Verdrietige, boze en geschrokken families zijn al op weg naar huis. Gevlucht voor de agressie om zich heen. Ouders proberen onze mini-Ajacieden het onuitlegbare uit te leggen. Wat moet je zeggen?

De avond begon nog zo goed. Rond de Arena is het gezellig. Ik drink een biertje. Dochter Emma (12) zit aan de sinas. We zijn al vroeg in het stadion. Ik heb twee kaartjes gekocht voor het nieuwe familievak. Compleet met kinderkorting en alles. Het voormalige Vak410 vult zich al snel met ouders en hun kroost. De fanshop doet zichtbaar goede zaken. Tevreden kinderen, gehuld in de nieuwste Ajaxkledij huppen vol verwachting heen en weer op hun klapstoeltjes.

“Zo, dus hier zaten de ruige fans eerst? Vet cool,” knikt Emma tevreden terwijl ze geniet van het uitzicht. Ze weet nog niet dat ze daar anderhalf uur later iets genuanceerder over denkt.

Al vrij snel blijkt dat Ajax een enorme inschattingsfout heeft gemaakt. Immers, lang niet iedereen is met Vak410 naar beneden verhuisd. In het door de clubleiding gecreëerde familievak zijn nog tal van achterblijvers aanwezig. Zij worden nu geconfronteerd met nieuwe regels. Die van een familievak. En dat voegt niet. 

Niet staan is één zo'n regel. Blowen is ook duidelijk niet de bedoeling, maar wie houdt zich eraan? Stewards hebben de ondankbare taak om de achterblijvers op de nieuwe realiteit aan te spreken. Dat levert al snel vervelende confrontaties op. Een enkeling wordt al rap en hardhandig het stadion uitgewerkt. 

Het woeste gejoel wordt alleen maar luider en moet voor een kind angstaanjagend klinken.

Het blijken ingrediënten voor een gevaarlijke cocktail. Het gaan dan ook faliekant mis tussen soms wat overijverige stewards en woeste fans die vergeten zijn hoe hun verstand te gebruiken. Er vallen klappen. Een menigte, te midden van onschuldige supportertjes, raakt buiten zinnen.

Veel ouders kiezen in paniek eieren voor hun geld en slepen hun jonge grut mee naar buiten. Ik zie hoe volwassen mannen met schuim op de bek totaal geen rekening meer houden met mensen die hier niks mee te maken hebben. Er wordt gescholden en bier vliegt door het luchtruim. Ouders en hun kinderen vluchten richting de uitgang. 

Het woeste gejoel wordt alleen maar luider en moet voor een kind angstaanjagend klinken. Emma schrikt van een stel waanzinnigen achter de glazen plexiglazen wand. Ze slaan er het liefst een gat in. Ik zie bloeddoorlopen ogen. Eng. Ze pakt mijn hand. “Ik ben bang, pap.” Het definitieve teken om te gaan.

Achteraf wijst iedereen alweer snel naar elkaar. Een ander heeft het altijd gedaan. Zo werken die dingen. Telkens weer. Wat zou het toch verfrissend zijn als iedereen eens een poosje in de spiegel tuurt en kijkt naar diens eigen rol in het geheel. De schuldvraag is altijd een kip-ei verhaal, maar uiteindelijk ben je allemaal verantwoordelijk voor je eigen handelen.

Dat geldt voor zowel supporters en stewards als voor de beleidsbepalers bij de AFC Ajax. Pak die spiegel eens. Naar een ander wijzen is makkelijk, maar wat was jouw rol bij deze wanvertoning?