Ik was zestien jaar, had met mijn beste vrienden net een jaar een seizoenkaart en zag Kluivert – slechts twee jaar ouder – mijn eigen droom leven: spelen voor Ajax 1, populair, vrouwelijke fans en lol trappen. Een stukje tienerondeugd in een volwassen sportlijf.

Waarschijnlijk om bovenstaande redenen had ik hem graag al veel eerder bij Ajax zien terugkeren. Tot mijn eigen verbazing en die van vele anderen brak dat moment maar niet aan. In de vroege herfst van 2012 sprak ik hem anderhalf uur in de knusse kantine op het trainingscomplex van FC Twente, waar hij imponeerde met de beloften.

Uiteraard kwam de terugkeer naar zijn Ajax ter sprake. Patrick wilde wel, maar dan moest Ajax ook willen. Hij zei het met een grijns die verraadde dat dit niet het geval was. Eerder in het gesprek had hij al verteld dat een stageverzoek bij de bovenbouw in het kader van zijn KNVB-cursus niet werd gehonoreerd door toenmalig hoofd opleidingen Jan Olde Riekerink.

De huidige trainer van Galatasaray beweerde bij navraag opvallend genoeg nooit persoonlijk met Kluivert gesproken te hebben, maar benadrukte wel dat Kluivert 'van harte welkom was geweest'. Hij voegde daar ongevraagd aan toe dat de onderbouw de beste plek was geweest om 'organisatorische en didactische ervaring op te doen'.

Hoewel ik het betreur, snap ik Kluivert volledig.

Louis van Gaal ontving hem bij AZ vervolgens met open armen. Enfin, Kluivert zat nu op zijn plek in Enschede, zo bleek tijdens het gesprek. Natuurlijk zou hij ooit zelf graag de nieuwe 'Kluivert' willen klaarstomen als Ajaxtrainer, maar medio 2012 was dat klaarblijkelijk nog niet het moment.

Deze zomer leek het er dan toch van te komen. Het resulteerde in een mooi filmpje met zijn zoon Justin die net zijn eerste Ajaxcontract had getekend. Blije zoon en bovenal een trotse voetbalvader. Zo had ik hem privé ook al eens langs de zijlijn meegemaakt toen onze zoontjes in de F’jes tegen elkaar speelden. Bevlogen, enthousiast, opbouwend kritisch en uiterst scherp.

Hoewel Kluivert deze voorbereiding nog niet eens met Ajax onder negentien op het veld heeft gestaan, vliegt hij al weer uit voor een 'droomkans' als voetbaldirecteur bij de sjeikclub Paris Saint-Germain. Hoewel ik het betreur, snap ik hem volledig. Ik vraag me door deze stap wel af waar zijn ambitie ligt. Het daadwerkelijk zelf coachen van een team of toch meer de beleidsbepalende rol langs de zijlijn?

Waarschijnlijk weet hij het zelf ook nog niet en grijpt hij deze mogelijkheid daarom met beide handen aan. Want dat zei hij in Enschede destijds ook al. "Ik ben geduldig maar wil wel stappen maken. Ik wil altijd blijven leren en niet ergens blijven hangen."

Inmiddels heeft hij al aardig wat bagage. Als assistent-trainer, als bondscoach (van Curaçao), in omgang met de media (als tv-analyticus) maar nog niet als hoofdtrainer van een eredivisieclub. Ooit hoopt hij toch echt nog bij Ajax aan de slag te gaan, lees ik. Als Kluivert na zijn Franse avontuur met nóg meer bagage terugkeert in Amsterdam, heb ik geen moeite met dit verrassende vertrek.