Peter Bosz staat toch meer bekend als een norse man. Komt misschien wel door zijn kale hoofd, zijn donkere, ietwat diep gelegen ogen. En dat stoppelbaardje. Slechteriken in een film zien er soms nog vriendelijker uit dan deze trainer kan ogen langs de lijn. Hem interviewen zal anders worden, denk je dan al snel.

En toen kwam die vlog met zijn nichtje Joy, waarover de laatste dagen al veel over gesproken is. Geen voetbalveld, maar een kinderslaapkamer; geen kritische journalist, maar een enthousiast familielid. En dus geen Bosz zoals we hem kennen, maar een Bosz zoals hij doorgaans is.

Ik zapte toevallig langs een komkommer-aflevering van Voetbal Inside – het ging overwegend weer eens nergens over – en hoorde Johan Derksen zeggen dat de trainer van Ajax zich beter kon presenteren via een groot landelijk medium. Of Derksen de vlog schandalig vond en of René van der Gijp nog grappen maakte over vanille-ijs weet ik niet. Het was tijd door te zappen.

En toch bleef de opmerking van Derksen hangen. Wat hadden we voor een verhaal gekregen als De Telegraaf of de VI Bosz hadden geïnterviewd? Over offensief voetbal, over de komst van een nieuwe spits, over het nalatenschap van Frank de Boer, over de vijfde colonne, over zijn verleden bij Feyenoord?

Wat hadden we voor een verhaal gekregen als De Telegraaf of de VI Bosz hadden geïnterviewd?

We hadden de antwoorden kunnen invullen: hij voetbalt graag offensief, hoopt op een goede balans in zijn selectie én een goede spits, het gaat niet meevallen om De Boer op te volgen, hij hoopt genoeg krediet te krijgen van de vijfde colonne en het gaat niet om zijn verleden, maar om zijn toekomst. Bij Ajax.

Geen journalist had Bosz kunnen neerzetten zoals nichtje Joy dat wel lukte. Dat hij van vanille-ijs houdt, zal veel Ajaxfans koud noch warm maken. Het is vrij gewoontjes, vanille-ijs. Niet onderscheidend, maar zeker ook niet hoogdravend. Simpel. Dat is prima. Voetbal hoort ook simpel te zijn.

Maar Joy vroeg ook waarom haar oom er langs de kant zo boos uitziet terwijl zij hem zo niet kent. Tegen niemand anders zal Bosz zo openlijk hebben toegegeven dat hij zichzelf ook wel eens 'een nare man' vindt als hij zichzelf terugziet.

“Als ik dan geconcentreerd ben, trekken die wenkbrauwen wat samen en lach je niet, omdat je het aan het volgen bent. Voordat je het weet, ben je een chagrijnige man. Jij weet gelukkig dat het niet zo is.”

Wij weten nu gelukkig ook dat het lang niet altijd zo is. Ik kijk uit naar het eerste gesprek.