Keizer speelde een bijrol in mijn Ajax-opvoeding. Dat dateert uit de periode eind jaren tachtig en begon zo'n beetje in mijn achtertuin. Daar woonde ene Bas van der Kuyl. Hoewel we hemelsbreed nog geen vijftig meter van elkaar woonden, kwam ik hem nooit tegen bij het trapveldje of de parkeergarages, waar mijn voetbalverslaafde vriendjes en ik de buurt terroriseerden door hard tegen deuren te schieten.

Dat garageplein was ons eigen stadion, waar we de zondagse Ajaxdoelpunten van Studio Sport de hele week naspeelden. Een keeper, iemand om de bal voor te geven en een afmaker. Meer hadden we niet nodig. Ja, engelengeduld, een lange tak en droge schoenen als de bal over de garages de sloot invloog. Kortom, voor een tienjarige kon het leven niet mooier.

Bovenstaand ritueel herhaalde zich dagelijks na schooltijd. Meestal dus zonder Bas. Tot die ene dag. We liepen naar ons veldje en zagen opeens een 'indringer'. Ik heb hem nog goed voor ogen. Met open mond keken we naar een ietwat pezige jongen. Hij had een afgetraind bekkie, droeg versleten zaalvoetbalschoenen en toonde in Ajax' thuistenue zijn technische kwaliteiten.

We hadden zojuist getraind met een jeugdspeler van Ajax!

Bas imponeerde. We mochten met hem meedoen. De bal van hem afpakken lukte simpelweg niet. In feite kon je hem vergelijken met voetbalvlogger Soufiane Touzani die tegenwoordig op Youtube zijn voetbalskills toont. Bas wees ons die dag onder andere op het belang van tweebenigheid. Dat deed hij door de bal van korte afstand met beide benen steeds sneller tegen een muurtje te schieten. Hij liet het er simpel uitzien, maar wij ervoeren dat bij onze beurt toch anders.

In het nog internetloze tijdperk zonder mondiale voetbalvoorbeelden kon onze voetbalmiddag niet meer stuk. We hadden zojuist getraind met een jeugdspeler van Ajax! Iemand uit onze buurt die dagelijks trainde bij De Meer en in onze ogen daardoor alleen al een ware heldenstatus had. We hoopten allemaal dat hij het eerste elftal zou halen.

Heel vaak kwamen we Bas daarna niet meer tegen. Hij redde het helaas ook niet bij Ajax. Zijn naam dook op toen hij met een hele lichting jeugdspelers vanuit Amsterdam in de jaren negentig de overstap maakte naar SC Cambuur. In dat rijtje herinner ik me ook nog de namen van Michael Mols, Guus Uhlenbeek, Martin Cruijff, Michael Khandai, Fred Grim, Ullrich Landvreugd en... Marcel Keizer.

Een paar van die jongens haalden de absolute top. Voor Bas gold dat helaas niet, terwijl Keizer nog een verdienstelijk aantal wedstrijden in Leeuwarden speelde. Hun namen brengen bij mij zoete voetbalherinneringen tijdens zorgeloze kinderjaren naar boven.

Alleen al vanuit dat opzicht ben ik blij met Keizers aanstelling bij Jong Ajax.