Ik kan me een voorstelling maken van hoe Van Gaal gisteren samen met Truus door zijn kantoor in Manchester liep met de nodige verhuisdozen. Anderhalf jaar geleden mocht ik een uur in die kamer op het trainingscomplex van Manchester United vertoeven.

De trainer, op badslippers, praatte tijdens een seizoen dat al moeizaam verliep over zijn grootste succes bij Ajax: de Champions League-winst in 1995, waarover ik een boek mocht schrijven.

Voordat we begonnen, liet Van Gaal zijn kantoor nog even zien. Met uitzicht op een trainingsveld met vloerverwarming. Hij was er trots op. Het was ook zijn projectje: dat veld. Trots maakte echter snel plaats voor ergernis; het veld was nog in aanbouw, waar het volgens de planning al in gebruik genomen moest zijn.

De grasmannen waren te laat. Als je een ding niet moet doen bij Van Gaal, dan is het te laat komen. Dat werd me ook duidelijk in gesprekken met andere betrokkenen uit het succesjaar van Ajax. Als op maandag om tien uur vergaderd werd, moest je niet om vijf over tien aan komen lopen.

Van Gaal zette de clubs waar hij trainde naar zijn hand. Zo vertelde hij in zijn kantoortje in Manchester ook dat clubs als FC Barcelona, Bayern München en Manchester United geen spelershome kenden. Totdat Van Gaal binnenkwam.

Het was geen arrogantie; hij wilde slechts zijn handelwijze duidelijk maken. Een compliment over het trainingscomplex van United nam hij immers met een welgemeend en hartelijk 'dank je wel, dat vind ik fijn om te horen' in ontvangst.

Mijn hart zegt ja. Mijn verstand echter niet.

Dat hij nu datzelfde kantoor en trainingscomplex moest verlaten, zal hem pijn doen. En om eerlijk te zijn: ik gun hem dat ook niet. Aan de andere kant maakt mijn supportershart een sprongetje bij de gedachte dat hij nu een vrij man is. En dus vrij genoeg om bij Ajax aan de bak te gaan. Zal hij het durven? Zal Ajax het durven hem aan te stellen als trainer?

Mijn verstand geeft echter een ander signaal. Van Gaal is geen trainer die zich beperkt tot de kleedkamer. Hij zal zich weer gaan bemoeien met de koffiejuffrouw, zorgen dat managers en directeuren op tijd op vergaderingen zijn.

In het Ajax van 1995 kon dat. Van Gaal was het voetbalgeweten, en alles stond in het teken van het sportieve succes. Voorzitter Michael van Praag was iemand die ruiterlijk toegaf te weinig kennis van het spelletje te hebben om hem tegen te spreken, penningmeester Arie van Os was vooral goed met guldens. Van Gaal was de voetbalman. Klaar.

In het huidige Ajax zal de trainer in of onder het technisch hart vallen, hoogstens op basis van gelijkwaardigheid. Er zal een directeur boven hem staan, en een rvc. Dat zijn te veel mensen. Te veel obstakels, zegt mijn verstand.

Eigenlijk zou Van Gaal moeten terugkeren als algemeen directeur, als hoogste baas. Dan kan hij misschien de eenheid smeden zoals dat lukte in 1995. Al had Ajax toen hoogstens een handjevol fulltimers in dienst, nu zijn dat er ruim 200. Kan het hem lukken zonder dat er weer opstanden binnen de club komen? En gaat Edwin van der Sar zomaar een stap opzij zetten? Het zijn al te veel vragen.

Mijn hart roept Van Gaal terug, mijn verstand zegt me dat er in het huidige Ajax eigenlijk geen plek is voor hem. In elk geval niet zonder slag of stoot.

Moet Van Gaal terugkomen? Ik zeg ja. Ik zeg nee. Eigenlijk weet ik het even niet meer...