Dat lag niet alleen aan Ajax, dat het uiteindelijk in de slotronde verprutste op De Vijverberg. Het had ook te maken met de titelrace waarin mijn zoontje (8) zich bevond in de F’jes. Sterker, als ik heel eerlijk ben, leverde dat nog de meeste zenuwen op.

De manier waarop Ajax het liet liggen in Doetinchem frustreert nog steeds. Dat merk je dezer dagen bij uitstek op een amateurclub waar veel Ajacieden rondlopen. Tijdens een selectietraining, kantinedienst of jeugdtoernooi vraagt men nog steeds om een verklaring van het faliekant falen op de finaledag. Meestal beperk ik mijn antwoord dan tot een combinatie van pech en titelstress.

Zelf schakelde ik na het Echec van Doetinchem snel over. Het seizoen kon in huize Zeldenrijk immers nog enigszins gered worden in de F-competitie. De spanning nam toe. Ook bij de overige ouders, constateerde ik enigszins geruststellend.

Onze groepsapp maakt overuren. Kopen we alvast bekers? Nee, dat is de goden verzoeken. Bloemen dan? Altijd goed, gaat het mis dan bedank je de trainer en de coach alsnog voor de vrijwillige inzet. Uiteindelijk beperken we ons kampioensscenario tot patat en limonade in de kantine en – toch maar wel – chocolade medailles voorzien van de teamfoto.

Het seizoen kon in huize Zeldenrijk immers nog enigszins gered worden in de F-competitie.

Prima. Goed geregeld. Maar hoe ga je thuis om met de spanning? Wat zeg je tegen je zoon? Maak je zo'n kampioenswedstrijd groot? Of hou je hem klein met kans op onderschatting? Even voel ik me Frank de Boer en kies voor een gezonde middenweg. Ik stuur zoonlief een dag van tevoren wel vroeg naar bed en prop er een uur voor de kraker een banaan in. Tijd voor een pastamaaltijd is er niet vanwege drumles. Lang leve de volle woensdagmiddagen.

Een tweede rampscenario blijft gelukkig uit en als de 6-2-zege in de knip zit, barst het feest los. Ouders, opa’s, oma’s broertjes en zusjes en andere jeugdspelers die speciaal zijn komen kijken, vieren mee. Er vloeit kinderchampagne (stiekem toch gehaald door een ouder) er wordt gespeecht en terwijl uit de speakers 'We are the Champions' knalt, breken de mannetjes de kantine uit ontlading half af. Vaders en moeders kijken glunderend toe en proosten onder het genot van een biertje.

Als mijn zoon me tegemoet rent met een trotse grijns van oor tot oor voel ik me maar weer eens de rijkste vader ter wereld. Mogelijk misgelopen CL-miljoenen zijn voor nu even ver weg. Dit is waar het om gaat. Zijn kampioenschap is een tastbare beloning afgedwongen met inzet, talent, discipline, teamgeest en doorzettingsvermogen. Dat gaat nog van pas komen.

Dit is niet alleen een vader-zoon-moment van onschatbare waarde, maar bovenal een uitstekend medicijn tegen een frustrerende eredivisiekater. Op naar volgend seizoen!