Mis. Ik wist het, ik wíst verdomme dat hij zou missen. Je zag het aan zijn loopje, aan zijn bange blik, een beetje naar de grond. Sonny Silooy mist. Het is zo goed als verloren nu. Sar moet de volgende strafschop stoppen.

De misser van Edgar Davids, een van de weinige Ajacieden die vandaag zijn niveau haalde, had ik niet zien aankomen. Het was de allereerste strafschop van de reeks. Die van Silooy voelde ik wél aankomen. Alsof het niet anders kon. 

Daar komt Jugovic namens Juventus. Gelatenheid. De aanloop. Raak. Klaar. Afgelopen. Geen prolongatie van de Europese titel. Op de studentenetage in Amsterdam Oud-West is het doodstil. Iedereen kijkt wezenloos voor zich uit. Ik sta op en loop de kamer uit. Even alleen zijn. Even alleen in het koele schemerdonker van een ander vertrek, even alleen met de tranen die branden achter mijn ogen.

Hoe vers ook het verdriet, hoe hevig en acuut ook de pijn van het verlies: dwars door mijn supportersleed heen weet ik dat Ajax vandaag geen recht had op de zege. Slechts enkele Ajacieden haalden een ruime voldoende: Davids, Litmanen en natuurlijk Van der Sar, die zijn ploeg in de van Ajaxkant ronduit zwakke tweede helft overeind hield.

Gelatenheid. De aanloop. Raak. Klaar. Afgelopen. Geen prolongatie van de Europese titel.

Juventus was de baas, in Rome. Ze openden feller en waren al in de openingsfase dicht bij een goal. Ze namen ook verdiend de leiding toen Frank de Boer een Italiaanse dieptepass wilde afschermen, maar de bal ongelukkig op het achterhoofd kreeg, Van der Sar er nét te laat bij was en Fabrizio Ravanelli juist nét op tijd. 

De gelijkmaker van Ajax, na veertig minuten, kwam eerlijk gezegd uit het niets. Er waren twee kansjes geweest, voor gelegenheidslinksbuiten Kiki Musampa en een kopkans voor Nwankwo Kanu, maar écht grip op Juventus? Nee, eigenlijk geen moment, maar daar was-ie plotseling, toen doelman Peruzzi een vrije trap van Frank de Boer niet onder controle kreeg en Litmanen klaarstond voor de rebound.

Rust. 1-1. Alles weer mogelijk. Sterker nog, zo redeneerden we in de stampvolle studentenkamer: als je gelijk hebt gemaakt, heb je het psychologische voordeel. Ajax stond er beter voor dan bij de aftrap. Herpakken, die moeizame eerste helft gewoon vergeten en er nog één keer, nog één laatste keer 45 minuten voetbal uitpersen zoals Ajax dit seizoen in Madrid, Dortmund en Athene liet zien. Waarom zou het niet kunnen?

Kluivert voor Musampa! Heel goed! 

Maar het was al heel snel duidelijk: Ajax ging hier vanavond níet het beste uit zichzelf halen. Sterker nog: ze werden slechter. Kansen voor Ajax? Nauwelijks. Kansen voor Juve? Ja, dat wel. De beste was voor Vialli, die langs Van der Sar glipte, maar vanuit een moeilijke hoek niet zo precies wist binnen te schuiven als Ravenelli eerder. Zijnet. 

Verlenging. Oef, wat een kwelling. Ik knaagde op mijn nagels, wipte ongedurig op het puntje van de bank. Ondraaglijk. Ajax werd wel iets beter. Er waren een paar kansjes, maar aan de overkant zwijnde Ajax toen een vrije trap van Jugovic de muur schampte en maar nét langs de (voor de Italianen) verkeerde kant van de paal vloog.

Ik wil geen Ajaxtranen zien, ik heb genoeg aan die van mezelf.

En toen dus die strafschoppen. Ik klampte me vast aan de clichés: penaltyreeksen zijn loterijen, waarin het niet meer telt of je slecht of goed hebt gespeeld! Maar helaas. Ajax liep al na één strafschop achter de feiten aan en uiteindelijk won de ploeg die vandaag, het doet pijn om het toe te geven, domweg het best in zijn vel stak. 

Ajax heeft het geprobeerd, maar het is niet gelukt. Ik wil de juichende, feestende Italianen niet zien. Ik wil geen Ajaxtranen zien, ik heb genoeg aan die van mezelf. Laat me maar even, hier op deze slaapkamer in een vreemd huis. 

De deur zwaait open. Mijn vriend Bastiaan voegt zich bij me. We zeggen een tijdje niks, zoeken dan even naar zondebokken, zoals teleurgestelde supporters dat nu eenmaal nodig hebben, kort na de mokerslag. Zou Frank die fout hebben gemaakt als hij echt fit was geweest? Had Silooy wel een strafschop moeten nemen? 

Het heeft allemaal geen zin. Dat weten we heus wel. Het mocht niet zo zijn; veel meer kun je er eigenlijk niet over zeggen.

Het seizoen is plotsklaps voorbij. Gek gevoel. Geen competitiewedstrijd meer om naar toe te leven, om de zinnen te verzetten en de frustratie uit het lijf te juichen. Het zit er plotseling op. Wat rest is leegte. En pijn. Natúúrlijk zal die pijn niet blijven. Natúúrlijk zullen we deze nederlaag over een poosje kunnen relativeren en zullen we wellicht met trots zeggen dat we toch maar mooi in de finale stonden. 

Maar nu nog even niet.