Ik heb wel vroegere voetbalherinneringen, maar die zijn stuk voor stuk niet positief. Zo weet ik nog dat Ajax in 1994 wordt uitgeschakeld door Parma. Al weet ik van die wedstrijd nog vooral dat ik samen met mijn zus de Italianen tijdens de wedstrijd uitschold voor parmaham en parmezaanse kaas.

Ook weet ik nog precies wat ik deed in de 81ste minuut van Nederland - Brazilië op het WK van 1994. Ik durfde niet te kijken, bang voor wat uiteindelijk ook gebeurde: Branco schoot Nederland naar huis. Oh, en het aanstellerige juichen van Bebeto staat me ook nog helder voor de geest.

Een klein jaar later is er eindelijk plaats voor de eerste mooie herinnering. Met dank aan Kluivert. En nou was de spits helemaal niet altijd al mijn favoriete speler. Dat is Jari Litmanen. Maar goed, in de blijdschap roep je soms ook maar wat. En het bewijst dat ik een echte Ajacied ben, niet vies van af en toe de successupporter uithangen.

Gek genoeg weet ik dus nog wel wat ik naar de ouders van mijn vriendje riep. Van het doelpunt zelf weet ik niet veel meer. Natuurlijk heb ik het sinds 1995 nog miljoenmiljard keer gezien, ik kan het puntertje inmiddels dromen. Maar van het moment zelf, van het juichen... Ik weet het niet meer.

Ik besef dan nog niet hoe bijzonder het is dat Ajax de beste van Europa is.

Waarschijnlijk ben ik te druk met blij zijn. Bovendien besef ik dan nog niet hoe bijzonder het is dat Ajax de beste van Europa is. Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld. Sinds mijn geboorte heeft Ajax al twee keer eerder een Europese prijs gewonnen, dus weet ik veel.

Gelukkig heb ik wel onthouden hoe we de overwinning vieren. Mijn vriendje weet dat het café om de hoek – De Raptapper, een echt Ajaxcafé in de Watergraafsmeer – bij winst van Ajax iedereen gratis drank geeft. Daar moeten we dus heen.

Daar staan we dan als kleine jochies tussen de dansende en springende Ajacieden in de volle kroeg. Aan de bar, waar we met veel moeite bovenuit komen, bestellen we een chocomel. Of we het bij die ene chocomel hebben gehouden, weet ik niet meer. Kleine kans, want het moet toch al zeker 23.00 uur zijn. En de volgende dag moeten we weer scherp zijn.

Mijn vriendje en ik hebben namelijk besloten dat we naar de huldiging willen. Alleen nog even onze ouders overtuigen, denken we. Helaas krijgen we ze niet zo gek. Wel praten we de hele dag na over de wedstrijd en zodra de Ajacieden op het Museumplein staan, zitten we weer voor de TV.

Dat we er niet bij zijn, vind ik nu niet meer zo erg. De herinneringen aan de blijdschap en de gratis chocomel zijn al mooi genoeg.