Het gebeurt op moment dat invaller Viktor Fischer op randje zestien de bal krijgt aangespeeld van uitblinker Amin Younes. Alle ruimte om aan te leggen, de mensen gaan al staan. Als de lage schuiver van de Deen daadwerkelijk het net raakt, volgt een explosie van vreugde op de tribune. Er wordt gesprongen, er zijn oerkreten en wildvreemden vliegen elkaar wild en ongecontroleerd in de armen.

Op dat moment heeft mijn halfvolle plastic beker pils het luchtruim al gekozen. Ik schrik er zelf van. Maar toch, er zit een mooie curve in. Op z'n hoogste punt, kantelt hij. Het veroorzaakt een prachtige goudgeelkleurige regen, zo'n acht rijen voor me. De druppels landen op een uitzinnige menigte. Meer bekers vliegen, al dan niet bewust, door de lucht. Ook bij mij vliegen de spetters Grolsch mij om de oren. Iedereen is uitzinnig en het is allemaal niet erg.

Het veroorzaakt een prachtige goudgeelkleurige regen, zo'n acht rijen voor me.

Of toch? Eén mevrouw kijkt, haar bril droogmakend, wat nijdig omhoog. Op zoek naar de dader. Ze vindt mij niet. Haar eveneens 'bespetterde' buurman tikt haar al hossend en hard lachend aan, zo van 'kom op joh hé, maakt het uit?!' Je ziet haar denken: nu boos zijn, het heeft ook weinig zin. Met frisse tegenzin gaat de bril weer op de neus en voor ze er zelf erg in heeft, staat ze alweer te hupsen. Kampioenen!

Ik gooide de beker overigens écht niet met opzet. Het ging een soort als vanzelf. De hele week was ik al niet te houden, onzeker over FC Twente-thuis. De treffer van Fischer zorgde voor dierlijke ontlading, opluchting en vreugde, resulterend in dwaas springen met de handen in de lucht. Ja, probeer dan maar eens bier vast te houden. De beker nam afscheid van mijn rechterhand voor ik er zelf goed en wel erg in had.

Normaal gooi ik echt niet met bier in een stadion. Daarom bied ik de boos omkijkende dame alsnog mijn welgemeende excuses aan: sorry mevrouw.

Tegen de rest zeg ik: PROOST!