Hoe dat heeft kunnen gebeuren? Vooral gebrek aan scherpte. In deze beslissende fase van de competitie kun je geen moment verslappen. Dat heb ik wel gedaan, sorry.

Er is wel een verklaring te bedenken: doordat de wedstrijd om 16.45 uur begon, had ik nog tijd om met mijn vriendin wat te gaan drinken. Ik kies over het algemeen voor het OV als vervoermiddel naar de Arena – negentig minuten lang aanmoedigen is al zwaar genoeg – maar de lentezon liet zich voor het eerst na de winterstop goed zien, dus gingen we fietsen. In plaats van via de voordeur het huis te verlaten, gingen we naar buiten via de achterdeur.

Hartstikke logisch natuurlijk. Maar door de keuze voor de fiets kwam ik op de weg naar buiten niet langs de trap waar mijn sjaal al klaar lag. Ergens tussen mijn laatste biertje en de rekening ontdekte ik dat de sjaal nog thuis lag. Helaas was er geen tijd meer om terug te gaan.

Een klein moment van verslapping kan fataal zijn.

Daar kwam bij dat ik dacht dat een potje in eigen huis tegen NEC ook wel zonder sjaal gewonnen kon worden. Maar na negentig minuten foebele bleek niets minder waar. Een klein moment van verslapping kan fataal zijn.

Ik snap nu wat al die trainers bedoelen met dat je altijd scherp moet blijven. Niet alleen in de topwedstrijden, maar ook tegen de kleintjes. Of misschien wel juist tegen de kleintjes. Frank de Boer liet voor Ajax - NEC nog weten dat de focuscoach niet extra aan het werk gezet zou worden. Nou, ik had ‘m goed kunnen gebruiken.

Een troost: het verschil met PSV is altijd nog maar een punt. Zondag krijgen we een herkansing. En mensen, ik beloof jullie dat ik naar Eindhoven mijn sjaal wel meeneem. Misschien komt het dan toch nog goed.