Zes jaren zijn verstreken sinds de eerste vrije verkiezingen en Tsjechië is alweer drie jaar los van Tsjechoslowakije, maar de oude tijd is in Praag nog overal.

Neem het restaurantje waar mijn vriendin en ik nu zitten. Oud, traditioneel, een herberg van vóór de omwenteling waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Jaren vijftig. Sigarettenrook. Knoedels, kool, kippenpoten en bier. Prijs: omgerekend ongeveer vier gulden per persoon.

Maar goed, daar gaat het niet om. Waar het om gaat, is dat Ajax voetbalt. Op dít moment, in het Olympisch Stadion, tegen Real Zaragoza, om de Europese Supercup en dus om de internationale 'grand slam': als Ajax wint, is het houder van Europacup voor Landskampioenen, de Wereldbeker én de Europese Supercup.

Ongeveer 700 kilometer verderop staat mijn kameraad Bastiaan in vak SS. Met mijn kaartje in zijn jaszak. Het was een geval van overmacht: door de afgelasting van vorige week viel Ajax - Real Zaragoza plotseling midden in mijn al maanden eerder geboekte stedentripje Praag.

In Praag heb ik de hele dag geprobeerd iets over Ajax te vinden. Tevergeefs.

Drie dagen eerder, op zondag 25 februari, stond ik in De Meer bij Ajax’ eerste competitiewedstrijd in meer dan een maand tijd: alle duels daarna werden afgelast wegens bevroren velden. Ajax speelde behoorlijk tegen SC Heerenveen (6-2) en dat zonder Jari Litmanen (bijna hersteld van zijn pijntjes) en ook zonder Michael Reiziger, die (samen met Edgar Davids nota bene) betrokken was bij een auto-ongelukje op de Middenweg en daarbij een middenhandsbeentje brak.

Met Sonny Silooy, Nwankwo Kanu en Edgar Davids in de basis, freewheelde Ajax in 70 minuten tijd naar een lekkere 6-0. Daarna liet Ajax het een beetje lopen en mocht Romeo Wouden twee keer scoren voor Heerenveen, maar wij vonden het al lang prachtig na een januarimaand vol slechte uitslagen en een februarimaand met bijna helemáál geen uitslagen.

In Praag heb ik de hele dag geprobeerd iets over Ajax te vinden. Tevergeefs. De Tsjechische tv zendt het duel niet uit, sportcafés met internationale zenders zijn nergens te bekennen.

Het voelt alsof ik op een andere planeet loop. Misschien moet ik binnenkort toch maar eens zo'n mobiele telefoon nemen. Als ik nu zo'n ding had gehad, had ik in de rust even naar Nederland kunnen bellen voor de tussenstand.

We proppen onze Oostblokknoedels en Warschaupactkool naar binnen en zoeken een gezellige kroeg op. Ondertussen blijf ik de omgeving scannen: zie ik ergens een voetbalveld op tv? Niets. Engelse toeristen! Weten die iets? Nee.

's Avonds laat, in ons goedkope appartement, speur ik neurotisch op de Tsjechische teletekst, maar nee: de Europese Supercup, Ajax, de 'grand slam', hier in Praag bestaat het allemaal niet. Ik leg me neer bij de onwerkelijke situatie: ik moet gaan slapen zonder de uitslag van de die avond gespeelde Ajaxwedstrijd te kennen. Is dit me óóit eerder overkomen? Een wedstrijd missen: oké. Maar een nacht wachten op de uitslag? Het is onverteerbaar.

De volgende ochtend. Ontbijt. Maar eerst: naar beneden. Naar de kiosk.

De volgende ochtend. Ontbijt. Maar eerst: naar beneden. Naar de kiosk. Ik ruk de eerste de beste krant uit het rek waarin ik veel aandacht voor sport vermoed en ja, ja, ja, JA, YES, daar staat het, als een minuscule mededeling in het blokje ‘verzamelde uitslagen’: Amsterodam, Superpohár UEFA: AFC Ajax - Real Zaragoza 4:0. 

Vier - nul! Hatsekiedee! Alsof het niks is! We hebben de 'grand slam'! Effe kijken, wat staat er nog meer? Bogarde 41, George 53, Blind 66, 69. Twee keer Danny Blind? Serieus? En dat getalletje daar, 24.000, dat zal dan wel het aantal toeschouwers zijn. Een halfvol Olympisch Stadion…?

Thuis ligt het wedstrijdverslag in de Volkskrant geduldig op me te wachten. Bastiaan kan verslag uitbrengen, maar voor nu is dit alles wat ik hoef te weten. Ik zet de krant terug in het rek, tot zichtbare ergernis van de kioskhouder, en schuif met een euforisch gevoel aan aan de ontbijttafel die de hospita voor ons gedekt heeft. Witte puntjes, worst en bier. 

's Lands wijs, 's lands eer: flessen Krušovice-bier op de ontbijttafel. Negen uur 's ochtends.

“Bier. Gatverdamme zeg,” zegt mijn vriendin, maar ik vind het eerlijk gezegd wel passen bij de gelegenheid en wip er opgetogen eentje open.