Natuurlijk begon het uitvak vol PSV’ers meteen te juichen. Zij werden op 8 mei kampioen, waar bij de Amsterdam Arena al een heel podium gebouwd was. Voor Ajax’ kampioensfeestje, dat er dus nooit kwam.

Het was De Boers laatste officiële wedstrijd als Ajaxtrainer. Hij stopte. En wat had hij dat graag met zijn vijfde titel in 5,5 jaar gedaan. In plaats van champagne kreeg hij na afloop een flesje water, dat ongetwijfeld smaakte naar bitter lemon. De kampioensbloemen bleven verstopt in een ander gangetje in De Vijverberg. De Boer zou ze nooit zien. En al helemaal niet mee naar huis nemen.

Zondag keerde hij dus voor het eerst weer terug op het veld van de Arena. Voor een ereronde. Voor een applaus na toch 5,5 jaar met veel successen. En De Boer had een eerlijk woord over voor de fans. Hij was dankbaar voor de steun, maar had ook de duidelijke boodschap om Peter Bosz te steunen, in voor- en tegenspoed.

De Boer nam afscheid van het Ajaxpubliek met een eerlijke speech.

En De Boer begon dus over 8 mei. Het uitvak reageerde meteen, alsof al die 1200 PSV-fans op dat momentje zaten te wachten. De Boer praatte stoïcijns verder, wetende dat er iets veel mooiers aankwam.

“Maar die vier titels pakken ze ons nooit af,” sprak hij, waarna het Eindhovense gejuich overklast werd door al die Ajacieden die een keer in de rust niet naar het toilet of een cateringpunt gingen. 

Heerlijk, dacht ik. Wie het laatst lacht, of beter, wie het laatst juicht, juicht het best. Al besefte ik meteen dat er in Rotterdam al echt heel lang niet meer gejuicht was. Shit.

Gelukkig roerden de Feyenoorders in mijn omgeving zich direct na de 1-1. Feyenoord is winterkampioen. Prima. Ik wacht nog wel even met juichen.