Als later wordt gemijmerd over die prachtige middag in de Arena waar Dolberg ons shots endorfine meegaf? Dan was ik daar niet bij. Ik kan door mijn afwezigheid tegen niemand opscheppen dat ik zag hoe de jonge Deen met de achterkant van zijn hoofd scoorde, en met zijn knie de bal al hooghoudend in de rechterbovenhoek poeierde.

Wat mij restte was een krakkemikkige internetverbinding, waardoor ik er toch een beetje bij was, maar vanwege het tijdsverschil niet live. Ik genoot van het terugzien van de beelden met mijn eigen ogen, dat had ik pakweg twintig jaar geleden alleen met de lovende woorden van journalisten moeten doen.

Als Ajacieden zo mooi blijven spelen dacht ik met trots, dan gaan de beelden vanzelf de wereld over via de beeldende media. Want de naam Ajax gaat helaas niet meer zo vaak de wereld over als vroeger. Op mijn vakantiebestemming zag ik verschillende keren voetbalshirtjes hangen van Real, Barca en Bayern (kaliber namaak), maar Ajaxmerchandise was ver te zoeken.

Ik vroeg door of-ie een favoriete speler had, maar hij keek mij vragend aan.

Het deed me nostalgisch denken aan de tijd dat Ajax in de voetbalwereld heer en meester was, een begrip, en ik als tiener op vakantie in Zuid-Europa Ajaxshirtjes en -sjaaltjes voor het uitzoeken had. Nu moest ik het doen met een Indonesiër die belangstellend vroeg waar we vandaan kwamen, Nederland antwoorde ik hem.

Van alle antwoorden die ik de hele tijd kreeg op waar ik vandaan kwam, verraste de zijne mij aangenaam. “Ah Blanda! Ik spreek ook beetje Nederlands. Ik ben in Nederland geweest, ik hou van Ajax Amsterdam,” zei hij.

Ik vroeg door of hij een favoriete speler had op dit moment, maar hij keek mij vragend aan. Misschien dat zijn Nederlands niet toereikend was. Na een herhaling van mijn vraag zonder verder te komen, telde ik mijn zegeningen. Dat hij Ajax kende was een goed teken.

En als Dolberg zo blijft spelen als hij nu doet, komt het vanzelf weer goed met de wereldfaam van Ajax.