Voor Frank Rijkaard heb ik altijd een zwak gehad. In zijn eerste periode bij Ajax vond ik hem enorm indrukwekkend. Jong, enorm krachtig, beetje nors en met een souplesse waar je u tegen zegt. Hoog op de benen. Een kracht op het middenrif van Ajax waar je fan van bent. Een eigengereide gast uit Amsterdam-West. Veel stoerdere Ajacieden zijn er niet. Nu met Davinson Sánchez komt er weer eentje in de buurt.

Na zijn mooie begin in De Meer ging het voor mij een beetje mis. We praten nu over de jaren tachtig. Wat je hoorde, kwam uit de krant, een voetbalblad of van de tv. Wat ik ervan begreep: er was interesse van PSV en iets met een stereotoren die hij zou krijgen. Shit. En daarna volgde ook nog hommeles met Cruijff, een andere Ajacied en held. Hij vertrok. Doodzonde.

Veel mensen denken aan Kluiverts puntertje, ik denk aan Rijkaard.

De periode daarna, met zijn eerherstel als EK-winnaar met Oranje in 1988 en zijn glorietijd in Milaan, ben ik Franklin Edmundo Rijkaard een beetje uit het oog verloren. Tot 1993.

Het Ajax van Louis van Gaal had een ervaren man nodig en kreeg een gouden kans. Frank Rijkaard kwam terug! Van beoogd middenvelder werd hij vast centrale verdediger en was een machtsfactor in de fantastische ploeg. Veel mensen denken aan Patrick Kluiverts puntertje in Wenen, ik denk aan Rijkaard die – gearriveerd en wel – volledig uit zijn dak ging na het laatste fluitsignaal van arbiter Ion Craciunescu.

Frank Rijkaard brengt een emotionele en indrukwekkende ode aan Johan Cruijff. Bekijk het hier nog een keer terug. #sportgala pic.twitter.com/oWJLXdYY5a

— NOS Sport (@NOSsport) 21 december 2016

We spoelen 21 jaar door in de tijd. Daar staat Frank Rijkaard – verrassend dat hij daar is – strak in een pak een verhaal te vertellen bij de verkiezingen voor sporters. De band met de familie Cruijff is er, dat kon je zien bij de presentatie van Cruijffs biografie. Rijkaard zie je bijna nooit. Deze twee momenten wel. Hij stapt heel af en toe in de volgspot en dan is het totaal gemeend wat hij doet.

Rijkaards ode aan Johan Cruijff bij de NOS was vooral groots door iets kleins. Amsterdamse boefjes, Ajacieden, die meters pikken bij een bosloop. Heerlijk. Twee zielen, één gedachte. Amsterdamse gogme, branie, humor, met wederzijdse herkenning en respect. Dat deed mij veel goeds in de donkere dagen voor kerst.