Tijdens het indrukwekkende (muzikale) eerbetoon aan de ons ontvallen Johan Cruijff, zag ik Rijkaard een fantastische anekdote voordragen over een Bosbaanloop die hij samen met zijn leermeester had gelopen.

Of beter gezegd: had moeten lopen. Het kwam er niet van, want de twee namen de kortste route. “Ik had gepikt met Johan Cruijff,” zoals Rijkaard het verwoordde.

Cruijff... mijn gedachten gingen terug naar het vorige seizoen. Op zondag 3 april liepen duizenden anderen ook samen met Johan. In Betondorp vond een Cruijffmars plaats, een groots eerbetoon aan de man die Ajax op de kaart had gezet. Betondorp huilde en nam rouwend en met een blikje bier afscheid van zijn bekendste voetbalzoon.

De nauwe straten van Betondorp overspoelden met tranen.

Die dag schreef ik een reportage (Adoratie in de Akkerstraat) vanuit het hart van de historische rood-witte treurmars. De nauwe straten van Betondorp overspoelden met tranen. Ik zag verdriet bij de oudste generatie fans, respect bij voetbalvaders en hun zoontjes liepen in shirtjes met daarop het portret van de legendarische nummer veertien.

De immense bloemenzee in de Akkerstraat, het massale vuurwerk tegenover zijn geboortehuis, de uitdijende rouwstoet bij Duivendrecht, de beats van Bob Marleys’ Three Little Birds in de Bijlmer en het afsluitende eerbetoon in de Arena maakten dit ongekend grootse eerbetoon voor mij persoonlijk tot het meest memorabele moment van 2016.

Ajax en Johan Cruijff zullen voor altijd aan elkaar verbonden blijven. Maar toch, met zijn overlijden verloor de club voor mij in dit kalenderjaar een groot deel van zijn gezicht.